Tímarit Máls og menningar - 01.03.1999, Page 128

ÁGÚST BORGÞÓR SVERRISSON
Pabbi fékk geðlyf á deildinni og náði sér fljótlega á strik aftur. Næsta
áfall reið yfir nokkrum mánuðum síðar. Hann náði sér líka af því. Og
þannig gekk það lengi vel. Innlagnirnar urðu að reglubundinni venju.
Þó varð þetta ekki óbreytt endurtekning frekar en önnur hringrás. Svo
virtist í fyrstu en smám saman tóku systkini mín eftir hnignuninni og
síðar varð hún afdráttarlaus. Sérhvert þunglyndiskast varð lengra og
verra en það næsta á undan. Ástand pabba á milli kastanna versnaði
líka. Fimm árum eftir þennan dag var hann kominn á langlegudeild.
Þegar ég sá hann síðast þar virtist hann ekki bera kennsl á mig. Þó
fannst mér ég greina gamla feimni í svip hans og vott af hlýju í augun-
um.
Gamla græna hettuúlpan fylgdi honum inn á langlegudeildina. Ég
velti því þó alvarlega fyrir mér hvort hann hefði ekki endurnýjað hana,
jafnvel oftar en einu sinni; engin úlpa gat enst svona lengi. Raunar sá ég
ekki alla úlpuna í síðasta skiptið, heldur bara hettuna. Hann vafraði
eftir spítalaganginum, úlpulaus í röndóttum náttfötum en með græna
úlpuhettuna á höfðinu. Ég fór að hlæja en hann tók ekki eff ir því. Hlát-
ur minn þagnaði þegar ég beindi athyglinni að göngulaginu. Það virt-
ist gjörbreytt en var samt kunnuglegt. Hann var niðurlútur, hægur og
þungstígur. Skyndilegur óhugur greip mig. Ég þekkti þetta göngulag.
Á þessu augnabliki rann upp fyrir mér að ég hafði séð þetta allt fýrir
en án þess að vita af því. Það var nefnilega ekki um að villast: Pabbi
hafði fengið göngulag verunnar úr draumi mínum um hringstigann.
118
www.mm.is
TMM 1999:1