Tímarit Máls og menningar - 01.09.1999, Qupperneq 71

HVENÆR ER STÚLKA STÚLKA?
Auður gerir sér grein fyrir vanmætti föðurins hvað þetta varðar, en ólíkt við-
brögðum hennar gagnvart móðurinni fyrirgefur hún honum. Eftirfarandi
lýsing segir mikið um samband þessara feðgina:
„Þannig hefur það alltaf verið, pabbi. Líkaminn sofið en ég vakað
inni í honum án þess að skilja neitt í neinu. Þú hefur aldrei reynt að
vekja mig.“
„Það er ekki í mínum verkahring." /.../
„Hann er að vakna,“ hvíslar Auður og finnur andardráttinn þyngj-
ast.
Arnar heldur áfram að strjúka svarta hárið hennar. /... / Allar þess-
ar ræður sem hann langar alltaf til að halda þegar hún er nálæg fara í
taugarnar á honum. Það er eins og hann þurfi að sanna eitthvað fyrir
henni en þori það ekki. Hún hefur svo ótrúleg áhrif á allt í kringum
sig. Þeytir öllu á hvolf.
Arnar veit varla í hvorn fótinn hann á að stíga. Honum tekst þó að
standa upp og lyfta henni upp í rúmið. /... /
Sængin hylur hana alla. Hann hefur sig ekki í að afklæða hana.
Mörg ár síðan hann dirfðist að skipta sér af slíku. Nú fær hann bara að
horfa og á góðum degi sem þessum fær hann að hlusta eilítið. Samt
ekki of mikið. Það er ákveðið að hann skuli ekkert vita.
Arnar gengur fram og lokar á eftir sér. (130)
Arnar „veit varla í hvorn fótinn hann á að stíga“ þegar kemur að dóttur hans,
hann gengur fram og lokar - og heldur vafalaust áffam að vinna í sinni
merku félagsfræðiritgerð um þróun „eðlilegrar“ fjölskyldugerðar. Hann á
engin ráð fyrir dóttur sína, hvorki um kynferðismál né annað.
Sögumaður ogfrásagnaraðferð
Frásagnaraðferð Sögu afstúlku er athyglisverð og helst ágætlega í hendur við
söguefnið. Hér er hvorki um dæmigerða né línulega frásögn að ræða, þvert á
móti er ffásagnarþráðurinn sífellt brotinn upp, bæði í tíma og rúmi, og sjón-
arhornið er á stöðugu flakki - eða fljótandi, rétt eins og kynferði Auðar og
sjálfsmynd. Sögu Auðar er miðlað til lesandans bæði í gegnum alvitran sögu-
mann sem segir frá í þriðju persónu, lýsir hugsunum persóna og tilfínning-
um þeirra, svo og í gegnum sögumann (sem ber reyndar sama nafn og
höfundur bókarinnar) sem segir frá í fyrstu persónu og hefur takmarkaða
sýn. Þessir tveir sögumenn mætast oft og falla saman í textanum og reyndar
er „fyrstu persónu sögumaðurinn" fyrst kynntur til sögunnar sem persóna í
frásögn föður Auðar og þar kemur einkennilegt rof í frásögnina þegar þriðja
og fyrsta persóna falla saman í eitt:
TMM 1999:3
www.mm.is
69