Valsblaðið - 01.05.2015, Blaðsíða 4

4 Valsblaðið 2015
„Enginn þarf að óttast síður – en
Guðs barna skarinn fríður“ Jólahugvekja 2015
Það fer ekki framhjá neinum, helg hátíð
er gengin í garð. Litrík ljósadýrðin, tón-
leikar og helgihald, smákökur, jólakort
og indælar steikur, allt vitnar þetta um
jólahátíðina.
Hver jól gerist undrið. Kirkjuklukkur
hringja inn jólin og allt er orðið heilagt.
Kirkjurnar okkar fyllast af prúðbúnu
fólki. Það segir okkur að íslenska þjóðin
varðveitir með sér undrunina og hrifn-
inguna yfir því sem er heilagt. Það er
ekki einungis verið að leita eftir stemningu. Það er ekki aðeins
hefðin. Við þurfum á því að halda að koma saman, njóta ná-
lægðar hvers annars, njóta söngs og fagurra tóna, hlýða á jóla-
guðsspjallið. Guð er hér og hann vitjar okkar í frásögninni af
litla drengnum og englunum í Betlehem.
Þær eru margar sögurnar, helgisagnir og sálmar sem til hafa
orðið um nóttina einstöku í Betlehem.
Undirbúningurinn hefur snúist um að gleðjast og gleðja aðra.
Gjafir, skraut og góður matur, allt snýst það um að gefa sem
mest af sér, fegra umhverfið og njóta. Það er mikill sannleikur í
þeirri ágætu speki að sælla sé að gefa en þiggja. Undirbúningur-
inn hefur sannarlega snúist um það að gefa. En við þurfum ekki
síður á því að halda að kunna að þiggja. Gjöfin stóra. Gjöfin
stærsta sem okkur birtist í litlu barni er skilyrðislaus. Að okkur
snýr það eitt að þiggja. Það reynist okkur oft erfitt.
Við viljum hafa stjórn á lífi okkar og tilfinningunum. Við vilj-
um ráða, gefa, eignast og hafa allt í hendi okkar. Gjafmildi er til
eftirbreytni, hressir sálina og er hluti af því að sýna trú sína í
verki. Þegar nánar er að gáð eigum við í raun og veru ekkert
nema það sem við höfum þegið.
Jólaguðspjallið hvetur okkur til þess að slást í för með hirðun-
um og undrast. „Förum beint til Betlehem að sjá það sem gjörst
hefur og Drottinn hefur kunngjört oss”. Betlehem var þá eins og
nú, hersetin borg. Getur það verið staður þar sem unnt er að
finna „frið á jörðu með mönnum sem hann hefur velþóknun á”?
Jólaboðskapurinn á erindi við okkur öll. Friður á jörðu er friður
á jörðu, ekki bara friður í hjarta. Friður á jörðu þarf að þýða
friður hjá þeim sem þjást. Friður Guðs í góðri samvisku mann-
anna barna.
Boðskapur jólanna býður okkur að taka þátt í helgigöngu.
Hirðarnir í haganum hafa kannski ekki verið neitt sérstaklega
trúaðir, þeir hafa ekkert endilega verið heimspekilega þenkj-
andi. Við getum séð í þeim langanir okkar allra til þess að öðlast
innri frið. Þess vegna er eðlilegt að slást í för með þeim.
Já, á jólum fyllast kirkjurnar okkar. Kynslóðir standa þétt
saman og syngja af innlifun „heims um ból, helg eru jól“. Það
bendir okkur á það, að einnig okkar tími tilheyrir á einhvern
hátt hinu heilaga. Trú nútíma fólks og trúariðkun hefur breyst
líkt og flest annað, einnig hér á landinu okkar. En hjartað er hið
sama og Guð er samur.
Við þurfum að eiga stað þar sem við getum komið, verið
hljóð og fyllt tómarúmið af einhverju sem er alveg sérstakt.
Frásögnin einfalda, tungutak helgisagnarinnar, jólasálmarnir,
bænirnar, tækifæri okkar til þess að gefa gjafir þeim sem þjást,
minnir okkur á að til er það sem er svo miklu stærra en dagarnir
okkar í amstri hversdagsins. Við þörfnumst hátíðarinnar. Þetta
er viðkvæmur tími, þau sem syrgja og sakna finna jafnvel enn
sárar fyrir söknuðinum í kvöld. Til þeirra tala jólin skýrt: óttist
eigi, ég er með ykkur segir Guð og þau sem þið saknið eru einn-
ig hjá mér. Líf okkar og tilfinningar þarfnast hins heilaga.
Á tímum þegar vegið er að frelsi okkar og endurteknar til-
raunir eru gerðar til að ala á ótta skulum við rifja upp. Rifjum
upp og tökum mark á orðum eldhugans og verndara Vals frá
stofnun, sr. Friðriks, sem minnti okkur á að við þurfum ekki að
óttast. Trú hans var einlæg og sönn. Í viðtali sem birtist við
hann í Morgunblaðinu árið 1958 sagði hann m.a.:
„Ég hef reynt að láta ekki stríðstímann eða annað hafa veikl-
andi áhrif á mig eða traust mitt á alheimsstjórnina, sem ég tel
sterkasta þáttinn í lífi einstaklinga og þjóða. Nú er mikið talað
um stórveldafund og ríkisleiðtogafund og ég veit ekki hvað. Ég
álít að örlög mannkynsins verði aldrei ráðin á neinni Genfarráð-
stefnu. Þessir karlar geta ráðið sínum ráðum, en það er annar
sem hefur taumhaldið Hann beitir ekki kjarnorkuvopnum. Vizk-
an og kærleikurinn eru hans vopn.“
Sálmurinn hans kunni minnir okkur einnig á að við þurfum
ekki að óttast:
Enginn þarf að óttast síður
en Guðs barna skarinn fríður,
fugl í laufi innsta eigi,
ekki stjarna’ á himinvegi.
Trúin er okkur vernd frá ótta, fyrirmyndin skýr, allstaðar þar
sem ljósið kemur verður myrkrið að víkja. Við skulum muna að
við erum hluti af barna skaranum fríða, Guðs börn.
Það er Guð sjálfur sem vitjar okkar. Hvað fær mildað hjörtun
ef ekki lítið ómálga barn? Þannig birtist Guð okkur hin fyrstu
jól.
Guð gefi að húsið þitt fyllist helgri gleði jólanna.
Sigrún Óskarsdóttir prestur
Sigrún Óskars-
dóttir prestur