Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1984, Side 120

118
MULAÞING
vorið 1884. Ekki dregur Þorvaldur úr því að búsetan sé búin að breyta
gróðrinum í Víðidal frá því sem var 12 árum fyrr, enda var nú komið tún
þar sem áður var víðir og hvannstóð. Hann segir og að allur gróður sé
miklum mun smávaxnari utan túns en 12 árum fyrr.
En til viðbótar því sem áður var sagt um gestakomur má geta þess að
synir Jóns og Helgu voru allir skírðir heima og kostaði það tveggja daga
ferð í hvert sinn fyrir prestinn á Stafafelli að skíra þá. Fengu þau þá
næturgest í hvert sinn er skíra þurfti.
Hér verður að síðustu greint frá komu tveggja gesta, er lögðu leið sína
í Víðidal næst síðasta vetrardag vorið 1897. Þeir voru báðir röskleika-
menn, rúmlega tvítugir: Arni Antoníusson sendur frá Guðmundi
Einarssyni í Markúsarseli og Sigurður Þorleifsson, vinnumaður Jóns
Árnasonar í Múla, hálfbróður Sigfúsar í Víðidal. Guðmundur og Jón
höfðu komið sér saman um að senda menn til að vitja um fólkið í
Víðidal, en ekkert hafði frést af því, nærri tvo mánuði. Jón Sigfússon
hafði þennan tíma brugðið árlegri venju sinni að skreppa til Djúpavogs
en allir gerðu sér ljóst að mikil fannfergi hafði orðið á hálendinu. Datt
mönnum jafnvel í hug að snjóflóð hefði fallið á bæinn eða að fólkið væri
innilokað beinhnis vegna snjómagnsins. Þeir lögðu af stað snemma
morguns frá Markúsarseli. Veður var gott og færi á gaddinum en er þeir
sáu yfir Víðidalinn, örlaði ekki á dökkri þúst, aðeins hjarnbreiðan. Þeir
vissu þó, hvar bæjarins mundi vera að leita og er þeir nálguðust, sást
þekjan á honum upp úr fannaþelinu. Þeir gengu suður fyrir þústina en
þar var gluggi, sem stóð hálfopinn og var slétt að honum. Heyrðist mikil
gleði inni og söngur barst til komumanna. Sigfús eldri sat við borð til
hliðar við gluggann, spratt upp og sagði: ,,Það eru komnir menn.“ Var
hann um leið kominn til þeirra út á fönnina, hafði þó farið um
bæjardyrnar en ekki út um gluggann. En mönnum og búpeningi leið vel
í Víðidal, gestirnir fengu bestu veitingar, fjörugar samræður urðu um
kvöldið og síðan var þeim búin gisting. Jón fór með þeim daginn eftir, er
þeir héldu til baka, en þá fór hann til Djúpavogs. Hann greinir frá þessu
í ritgerð sinni, er hann skrifaði um sumarmálin, eftir að hann kom heim
úr Djúpavogsferðinni, en þá hefur hann líka lagt á ráðin um það hversu
haga skyldi flutningunum frá Víðidal síðar um vorið.1
1 Heimildir um þessa síðustu gestakomu í Víðidal eru tvær: í fyrsta lagi ritgerð Jóns,
dagsett 24. apríl 1897 og hin er bók Guðmundar Eyjólfssonar frá Þvottá, Heyrt og
munað, bls. 127 - 128. Isafoldarprentsmiðja gaf bókina út árið 1978 en Einar Bragi bjó
hana til prentunar.