Skagfirðingabók - 01.01.2016, Side 20

SKAGFIRÐINGABÓK
20
en þau skildu og Guðrún fluttist heim
um 1900 og var kosin í bæjarstjórn
Reykjavíkur fyrir Sjálfstæðisflokkinn
1928. Þær Gunnþórunn bjuggu saman
á Amtmannsstíg 5 og tóku þrjú fóstur-
börn og ólu þau upp. Guðrún bjó í
skjóli þeirra og vann í verslunum í
níu ár, lengst líklega í álnavöruverslun
sem var í Eimskipshúsinu. Þessi dvöl
víkkaði sjóndeildarhring hennar og þessi
reynsla nýttist henni þegar þau Haraldur
tóku saman. Hún stórbætti vöruúrval
hans af fatnaði og alls konar efnum til
saumaskapar, auk þess sem hún saumaði
eitt og annað sem var selt í búðinni, t.d.
svuntur. „Guðrún var vel í meðallagi há,
grannvaxin, björt yfirlitum, dökkhærð
með brún augu og þótti mjög falleg ung
stúlka“ segir í Skagfirskum æviskrám.
Kári Jónsson segir um hana: „Það var eng-
inn gustur eða pilsaþytur þar sem Guðrún
Bjarnadóttir fór. Hún var hæglát kona og
einstaklega prúð. Háttvísi var henni í blóð
borin. En hún var starfsöm og ákveðin og
kom þeim málum fram sem hún ætlaði
sér.“ Sá sem þetta ritar man eftir Guðrúnu
roskinni og einlægt var hún glaðleg á svip
og hafði hlýja framkomu þegar hún
birtist í kontórdyrunum, vel til höfð
og brosmild; kannski var hún að kalla á
Harald eða Bjarna son sinn í kaffi.
Það er ekki langt úr Skógargötunni
í Verzlun Haraldar Júlíussonar. Þau
Guðrún og Haraldur gengust undir
hjónabandsheit 21. júlí 1928. Hún
vann með honum í búðinni fyrstu
árin, en svo fæddust börnin, Bjarni 14.
mars 1930 og María Kristín 17. apríl
1931. Um það leyti var búðinni vaxinn
sá fiskur um hrygg að Haraldur réð til
sín starfsmann til aðstoðar, oftast unga
menn úr bænum. Haraldur stækkaði
við sig húsnæði 1929–30. Þá reisti hann
myndarlegt steinhús með allháu risi
utan um gamla Baldur, búðin var eftir
sem áður opin. Timburhúsið var síðan
rifið innan úr nýja steinhúsinu. Árið
1944 var bjartsýnisár og Haraldur ákvað
að byggja hæð ofan á húsið sitt og réð
Þorstein Björnsson til þess um sumarið.
Um sama leyti dó Bjarni tengdafaðir
hans 7. júlí úr krabbameini í maga, en
Kristín og Magnús sonur hennar héldu
saman heimili við Lindargötu. En nú
varð breyting á. Þorsteinn Björnsson
fékk Lindarbrekku í vinnulaun fyrir
framkvæmdirnar á versluninni. Haraldur
var þess ekki fús, en fékk engan annan
smið til þess að ljúka verkinu og húsið stóð
galopið fyrir veðri og vindum, þaklaust.
Niðurstaðan varð þessi og Kristín fluttist
síðan inn á kaupmannsheimilið og bjó
þar til æviloka 22. mars 1953, en Magnús
leigði sér herbergi hjá Guðmundi
Sigurðssyni, Munda Gull, og Guðbjörgu
Hjálmarsdóttur suður við Freyjugötu
uns hann reisti hús við Knarrarstíg í
samlagi við Maron Sigurðsson og Svein
Þorsteinsson frá Stóru-Gröf. Magnús
átti tvær íbúðir í austurenda hússins, bjó
sjálfur á efri hæð, en leigði hina neðri og
var þá í fæði hjá leigjendum sínum, m.a.
nokkuð lengi hjá Haraldi Sigurðssyni og
Ólöfu Bjarnadóttur og þar fékk hann
þvott sinn þveginn. Alla tíð kom hann
þó margoft í mat hjá Guðrúnu systur
sinni og Haraldi. Kristín hafði herbergi
fyrir sig hjá Guðrúnu og Haraldi, sat
þar og prjónaði, las eða spjallaði við
kunningja. „Dönsku blöðin“ voru
vinsæl, en margir keyptu þau og síðan
skiptist fólk á eintökum, Familie Journal,
Hjemmet, Alt for damerne o.fl. „Hún
var einstaklega góð kona,“ segir María