Skagfirðingabók - 01.01.2016, Síða 83

83
JÓN JÓHANNESSON SIGLUFIRÐI
SAGNIR ÚR FLJÓTUM
REIMLEIKINN Í TUNGU O.FL.
Í BYRJUN nítjándu aldar bjuggu að Tungu
í Stíflu hjón. Hét bóndinn Guðmundur
Símonarson, ættaður frá Málmey, en
kona hans Guðrún Eiríksdóttir bónda
í Tungu, Guðvarðarsonar, þess er áður
bjó í Tungu [Eiríkssonar], og var þá
enn á lífi er þeir atburðir gerðust er hér
verður greint frá, enda höfðu þau hjón,
Guðmundur og Guðrún, þá skamma
hríð saman verið.
Þau Tunguhjón bjuggu hinu mesta
rausnarbúi, enda Tunga löngum talin
hin besta bújörð. Margt höfðu þau
hjóna þótt eigi sé þeirra hér getið nema
vinnukonu einnar, er Ingiríður hét og var
Guðmundsdóttir. Hafði hún dvalið hjá
þeim nokkur ár og var þeim hin kærasta,
enda mikilhæf stúlka að mörgu og hin
mesta tápkona.
Sá atburður varð eitt sinn í Tungu,
er þau höfðu búið þar nokkra vetur,
Guðmundur og Guðrún, og hagur þeirra
staðið með miklum blóma, að þær Guð-
rún húsfreyja og Ingiríður voru í fjósi eitt
sinn um haust að mjalta kýrnar, en þar
var kýr ein komin að burði. Heyrðu þær
þá báðar glögglega að kálfurinn baulaði
hátt innan í kú þessari, þeirri er óborin
var, og þótti þeim það undrum sæta. Varð
Guðrúnu húsfreyju svo bilt, að henni lá
við óviti, en Ingiríður bað hana hvergi
hræðast og kvað það eigi skelfa sig þótt
einn kálfur gaulaði, en Guðrún kvað sér
svo hugur um segja að fyrirboði sá myndi
á tíðindi vita, og þau uggvænleg, og bað
að þær létu hljótt um.
Leið svo fram og var ekki til tíðinda
þar til næsta haust í sama mund, að
ÞENNAN þátt er að finna í handritasafni Jóns Jóhannessonar fræðimanns frá Siglufirði sem lést
árið 1953. Það er nú varðveitt á Skjalasafninu á Siglufirði. Eins og fram kemur í niðurlagsorðum
greinarinnar var hún upphaflega rituð 1922 eftir frásögn Guðrúnar Jónsdóttur á Brúnastöðum,
en Jón kveðst hafa hreinritað hana og breytt nokkuð árið 1948. Þrátt fyrir það leyndust fáeinar
ættfræði- og staðreyndavillur í handritinu. Voru þær leiðréttar athugasemdalaust af ritstjórn, ásamt
því að einhverjum orðum var hnikað til og setningum fjölgað þar sem betur þótti fara, því að
höfundur hafði tilhneigingu til að skrifa mjög langar málsgreinar, enda hafði hann aldrei gengið frá
greininni til prentunar. Viðbætur og skýringar eru innan hornklofa.
Ritstjórn.