Breiðfirðingur - 01.04.1982, Side 57

BREIÐFIRÐINGUR 55
fósturmóðir mín. Fljótlega mun Ásgeir hafa farið að renna hýru
auga til þessarar ungu heimasætu. I fyrstu mun því ekki hafa
verið vel tekið af skyldmennum hennar. En Þuríður lét það ekki
hafa áhrif á sig. Hún var alla ævi mjög ákveðin í skoðunum
sínum og gerðum. Mun hún og Ásgeir fljótlega hafa bundist
tryggðum. Svo sagði fóstra mín mér, að aldrei hafí hana iðrað
þessarar ákvörðunar sinnar.
Ásgeir og Þuríður giftu sig 5. júlí 1858. Sambúð þeirra varð
bæði löng og góð, þótt oft blési á móti hjá þeim í lífsbaráttunni.
Ungu hjónin fluttu fyrst að Hvítadal í Saurbæ. Þar munu þau
hafa verið í húsmennsku. Þuríði féll þungt að þurfa að yfírgefa
æskustöðvarnar, enda fluttu þau hjónin eftir eitt ár að
Kýrunnarstöðum og hófu þar búskap. Þar var þá fyrir búandi
Jóhanna Jónsdóttir, móðir Þuríðar og ekkja Einars Einarssonar.
Ásgeir og Þuríður töldu það mikið lán fyrir sig að geta flutt á
ættaróðalið aftur. En efnin voru lítil og við ýmsa erfiðleika að
etja. Með dugnaði og ráðdeild tókst þeim að yfirstíga þá.
Eftir sjálfum mér man ég fyrst í rúminu fyrir ofan fóstru
mína. Eg man að hún var að signa mig og fara með sálmvers, sem
hún lét mig læra. Eg var ekkert sérlega fús að læra versin. En
fóstra mín var þolinmóð og þetta síaðist inn í mig. Enn man ég
sum þessara versa, þótt meira en 70 ár séu liðin síðan ég lærði
þau. Hjá báðum fósturforeldrum mínum naut ég mjög góðs
atlætis. Aldrei varð ég var við vöndinn í mínu ungdæmi. Það var
samt sem áður alls ekki svo fátítt á sumum bæjum, að hann væri
notaður.
Ég var stundum dálítið stríðinn, þegar ég fór að stálpast,
sérstaklega við vinnukonurnar. Venja var að vetrarlagi aðfólkið
fengi sér rökkursvefn, m.a. til þess að spara ljósmeti. Þá var ég
stundum látinn hýrast fyrir ofan einhverja vinnukonuna. Þótti
mér það ekki fýsilegt, vildi heldur ólmast og leika mér. Þá kom
það fyrir, að fóstri minn tók mig á hné sér, sagði mér sögur og