Breiðfirðingur - 01.04.1982, Blaðsíða 160

158 BREIÐFIRÐIN GUR
og oft heima við bæ. Oft var honum gefinn brauðbiti og vinsæll
var hann hjá börnum sem dvöldu á heimilinu, lengri eða
skemmri tíma. Oft sátu þau á baki hans hvort sem hann var með
beisli eða beislislaus.
Svona var nú komið fyrir þessum gamla öldungi sem muna
mátti tímana tvenna. Aldrei hefí ég séð jafn gráhærðan hest.
Höfuðið var nærri hvítt, og um hálsinn var hvítt klafafarið eftir
aktygin.
Þá voru hvítar randir sitt hvoru megin við hrygginn, eftir
kliftöskuna. Hann var sannarlega merktur langri og strangri
þjónustu í þágu heimilisins í Mávahlíð. Hann átti líka vináttu
allra.
Ég gleymi því aldrei er ég sá Hrotta í síðasta sinn. Ég kom að
Mávahlíð síðasta haustið sem hann lifði. Þá var hann orðinn
tuttugu og þriggja ára. Það er nokkuð hár aldur á hesti. Þarna sá
ég blessaðan gamla Hrotta í fylgd með lítilli frænku minni
Þuríði. Hún kom norðan túnið og teymdi gamla hestinn. Hún
var svo lítil og trítlaði þarna heim að bænum, en Hrotti gekk
hægt og varlega eins og hann væri að gæta þess að stíga ekki ofan
á barnið enda þá orðinn haltur og stirður. Hann stóð grafkyrr á
meðan stelpan bisaði við að taka út úr honum beislið. Nokkru
síðar voru dagar hans allir.
Fokið er í sporin okkar Hrotta í Þrælaskriðu.