Breiðfirðingur - 01.04.1982, Blaðsíða 128

126
BREIÐFIRÐINGUR
það upp fyrir mér, að Sigurbjörn frændi minn Guðbrandsson
frá Spágilsstöðum í Laxárdal var einn þeirra, sem þátt tóku í
ferðum þessum, - er Sigurbjörn bróðir Hinriks, þess sem áður
var getið. Sigurbjörn man vel eftir frásögnum Hinriks af
sleðaferðum um fjörðinn á árunum fyrir seinna stríð, en Hinrik
lést árið 1940, aðeins 35 ára að aldri.
Einhverju sinni var Hinrik á ferð um fjörðinn og voru þá
rastir á ísnum svo miklar að beita varð tveim hestum fyrir hvern
sleða á löngum köflum. Sigurbjörn telur, að Eyjólfur í
Sólheimum Jónasson og Stefán Hjartarson frá Hjarðarholti hafi
verið í för með Hinrik, þegar þetta gerðist. Sýnir þessi frásögn,
að enda þótt ísinn væri að jafnaði greiður yfírferðar, þá var það
hvergi nærri einhlítt.
Aratug síðar kom það í hlut Sigurbjörns sjálfs að fara í nokkra
slíka leiðangra út á ísinn. Þá var Jónas Benónýsson tekinn við
kaupfélagsstjórn í Búðardal að Jóni Þorleifssyni látnum, en
Jónas stýrði félaginu af miklum myndarskap og við miklar
vinsældir félagsmanna frá 1943 til 1953. Ein af þessum ferðum
er Sigurbirni sérstaklega minnisstæð. Þá fóru þeir Jens
Guðbrandsson frá Höskuldsstöðum fram á fjörð hvor með sinn
hest og sleða að sækja varning úr Baldri, sem lagðist að skörinni
á móts við Staðarfell en þó nokkru nær Skógarströnd en venja
var til, vegna þess að þeim megin var styttra í auðan sjó.
Þegar þeir félagar voru komnir utarlega á fjörðinn varðfyrir
þeim sprunga í ísnum, þvert á leið þeirra, og var hún svo löng, að
ekki varð fyrir hana komist. Svo mjó var sprungan, að menn og
hestar gátu fyrirhafnarlaust stigið yfir hana. Þótti þeim nú
einsýnt, að hreyflng væri að komast á ísinn, að minnsta kosti
þarna fremst á flrðinum. Flýttu þeir sér því sem mest þeir máttu
fram á skörina, þar sem skipið lá. Þegar vörurnar komu upp á
ísinn sáu þeir, að hér voru fjögur sleðahlöss á ferðinni, en ekki
tvö eins og þeir höfðu átt von á.