Breiðfirðingur - 01.04.1982, Page 82

80 BREIÐFIRÐINGUR
hafði áður þurft að lenda í vandræðum mín vegna, en það var
daginn, sem ég fæddist. Fyrr var það ekki hægt. Hann fór að
sækja ljósmóðurina, sem var Þórunn Magnúsdóttir á
Keisbakka, greind kona og mjög farsæl í starfi. Af einhverjum
ástæðum hefur víst enginn hestur verið við hendina, nema
rauður kerruklár, sem Fífill hét. En sá ljóður var á ráði hans, að
hann gekk eins mikið afturábak eins og áfram. Jens sóttist ferðin
að vonum seint, og þegar hann kom með ljósu, var ég fædd, og
móðuramma mín búin að skilja á milli. Ljósa baðaði mig og
snyrti, er mér sagt. Mér þótti alltaf vænt um Jens. Hann var svo
kátur og skemmtilegur, og kallaði mig kærustuna sína, og sagð-
ist ætla að bíða eftir mér þar til ég yrði stór. Seinna átti Fífill oft
eftir að gera mér gramt í geði, ekki sízt, ef ég þurfti að flýta mér.
Yrði mér á að hreyfa fæturna, til að hotta á hann, þá stóð hann
kyrr. Ef ég danglaði í hann meðkeyrinu, þáfullaferð afturábak.
Þá brast mig oftast kjark og þolinmæði, og ég fór að hágráta. Þá
fór hann af stað, eins og hann vildi segja: Það er ekki hægt að láta
stelpugreyið gráta svona, enda ekki svo falleg í henni hljóðin.
Eitt sinn var ég að flytja mó í kerru, sem Fífill var spenntur fyrir.
Ég teymdi hann niður nokkuð þröngar traðir fyrir ofan túnið.
Annað hjólið fór upp á mishæð, svo að vagninum hvolfdi, og
aumingja Fífill datt á hliðina. Ég varð ofsahrædd, en gat
fljótlega náð í pabba, sem spennti kerruna frá. Fráleitt hefur
Fífill verið kargur frá upphafi, en óblíð æfi hefur kallað fram
þrjózkuna, sem var hans eina vörn.
Eins og pabbi var mikið fyrir sjóinn, var mamma fyrir hesta.
Hennar mesta yndi var að fara á hestbak. Hún átti gráa meri,
sem kölluð var Grána. Hún var dillivökur, en ekki með öllu
gallalaus, því hún var ljónstygg, og gat oft breytt
ferðaáætlunum. Stundum var reynt að slá vað í kringum hana,
en hún kerrti makkann og leit storkandi til þeirra sem vildu ná
henni. Hún var glæsileg í skaphita sínum, sýndi jafnvel tilburði