Breiðfirðingur - 01.04.1982, Blaðsíða 147

145
BREIÐFIRÐINGUR
en pabbi sat, eins og hann væri negldur við hnakkinn. Svona
prjónaði hann nokkrum sinnum, en tókst ekki að koma pabba af
sér. Þá lét hann sig, tók til fótanna fram alla Vatnsgötu og út
fyrir Kistulæk. Þá var farinn að lækka í honum rostinn, sneri
pabbi þá við og reið honum heim að hliði, tók af honum
hnakkinn og út úr honum beislið, klappaði honum og strauk,
talaði róandi við hann og var ekki annað að sjá en þeir skildu
bestu vinir. Hrotti fór og velti sér allkröftuglega nokkrar veltur,
stóð upp og hristi sig með sama kraftinum. „Aldrei fór það svo,
að ég kæmist ekki á bak honum“, sagði pabbi er hann kom dauð-
þreyttur heim.
Eftir þetta voru engin stórvandræði að koma á Hrotta hnakk
eða reiðbeisli. Nú var farið að temja hann fyrir alvöru, og á ýmsu
gekk. Það kom fljótt í ljós að ekki yrði hann reiðhestur. Hann var
harðgengur mjög bæði á brokki og skeiði. Enn fremur hafði
hann sérstakan gang sem víxl er nefnt. Þá sló öllum
frumganginum saman og var það nokkuð óþægilegt og ekki gott
að sitja á honum. Fljótt kom í ljós að þetta yrði krafta og
burðaskepna þó skapið væri stundum grátt. Er tímar liðu og
Hrotti var orðinn vel taminn, fékk hann það hlutverk að verða
pósthestur föður míns, en hann var um þessar mundir póstur frá
Ólafsvík að Gröf í Miklaholtshreppi. Nú reyndist Hrotti vel.
Sannaðist nú gamla máltækið á honum „að oft verður góður
hestur úr göldum fola“. Yfir Fróðárheiði bar hann
pósttöskurnar tvisvar í mánuði, allan veturinn, oft í stórhríðum
og vondri færð. Faðir minn sagði svo frá: „Aldrei átti ég vitrari
eða duglegri pósthest, einatt batt ég upp tauminn á Hrotta er ég
kom að Fróðárheiði og sagði við hann: „Nú ræður þú ferðinni
Hrotti minn“. Það var eins og hann skildi mig lagði af stað og
þræddi ævinlega rétta leið oft í þoku eða náttmyrkri. Var ég oft
undrandi á ratvísi hans.
Eins, þegar mikill snjór var, þá þræddi hann leiðina sem hann