Breiðfirðingur - 01.04.1982, Blaðsíða 159

BREIÐFIRÐINGUR
157
flatirnar á túninu þá gekk hann svo hart að hann ætlaði alveg að
sprengja þann sem teymdi. Kom það mest á Steina bróður að
slóðadraga með Hrotta. Skapstórir voru báðir og duglegir.
Heysleði var fyrst notaður eftir að hætt var að binda hverja
sátu og reiða á klakk. Heysleðann dró nú Hrotti heim að hlöðu er
hirt var. Eitt sinn var verið að taka saman hey á túninu og stóð
Hrotti í flekknum meðan borið var á sleðann. Fríða systir, sem
var yngst af okkur systkinum vildi fá að sitja á baki Hrotta ofan á
vagnbúningunum. Við hin vorum eitthvað að amast við Fríðu
og vildum taka hana af baki sögðum að sleðinn væri nógu
þungur fyrir Hrotta að draga þó hún sæti ekki á baki hans. Þá
sagði pabbi: „Hvað ætli hann Hrotta muni um Fríðu litlu, ekki
frekar en það sæti á honum fluga“. Og með það fékk Fríða að
sitja á baki Hrotta hverja ferðina eftir aðra. A þessum árum var
alltaf eitthvað nýtt að gerast í sambandi við búskapinn.
Breytingarnar voru miklar, og allt var það til að auka þægindi.
Grindur voru smíðaðar ofan á vagnhjólin (heygrindur). Þessar
grindur tóku mikið meira en sleðinn og því mikill þrældómur
fyrir hestinn að draga þær langar leiðir. Þetta dró Hrotti sumar
eftir sumar.
Mest fann ég til með honum er verið var að bakka að hlöðunni.
Ekki var um mikið frí að ræða yfir sláttinn. Síðla sumars var
slegin há í súrhey. Það var þungur farmur heim að súrheys-
gryf]u. A haustin þegar mónum var ekið heim var vagnkassinn
settur á hjól. Loks var farið að bera á túnið. I sláturtíð var farið
með vagnhest í Ólafsvík undir slátur og matvörur. Þetta varð
hlutskipti Hrotta. Hann varð síðasti vagnhestur í Mávahlíð.
Svo kom á heimilið bíll, þá fór að létta á Hrotta, enda þá orðinn
gamall og lúinn. Lengi lifði í gömlum glæðum hvað strokið
snerti. Tuttugu og eins árs var hann, er hann fór sína síðustu
ferð til æskustöðvanna í Eyrarsveit og þá kom hann sjálfur til
baka. Tvö síðustu árin fór hann ekki neitt var mikið heima á túni