Tímarit Máls og menningar - 01.09.2009, Blaðsíða 130

J . M . G . L e C l e z i o
130 TMM 2009 · 3
naumast kominn á fætur þegar ég var rokinn út. Foreldrar mínir gerðu
grín að mér, ef til vill grunaði þá eitthvað. Þeir ímynduðu sér að ég væri
að daðra við stelpu úr hverfinu, dóttur nágrannanna á neðri hæðinni,
Marie-Jo sem var ósköp föl með fallegt ljóst hár. Mamma og pabbi vissu
ekkert.
Við hittumst daglega. Við fórum saman út í buskann, gengum um
göturnar, niður að sjó eða upp í hæðirnar til að forðast umferðargnýinn.
Við sátum kyrr undir furutrjánum og virtum fyrir okkur hvíta borgina
hulda mistri. Strax klukkan tíu á morgnana var orðið svo heitt að skyrt-
an límdist við bakið á mér. Ég man eftir ilminum af Zobéide, ég hafði
aldrei áður fundið slíkan ilm, æsandi, ofsafenginn, hann vakti mér
blygðun til að byrja með. Síðan tók ég að elska þennan ilm og gat ekki
framar gleymt honum. Ilmur sem táknaði eitthvað óhamið, þrá sem
fékk hjarta mitt til að slá enn hraðar. Ég varð sextán ára þennan júní-
mánuð og enda þótt hún væri ekki nema tveimur árum eldri en ég
fannst mér ég ekki vita nokkurn skapaðan hlut, mér fannst ég vera barn.
Það var hún sem ákvað allt, hvenær við hittumst, hvert við færum, hvað
við gerðum og segðum. Hún vissi hvert hún var að fara. Sumarhitinn,
göturnar, furuskógurinn í sólskininu, allt var íþyngjandi, ölvandi,
minnið sveik. Dag nokkurn sagði ég við hana:
„Hvers vegna viltu hitta mig?”
„Bara. Út af engu. Af því mig langar til þess.“
Hún leit stríðnislega á mig. Ég vissi ekki hvað ég vildi henni. Einfald-
lega horfa á andlit hennar, dökk augun, snerta hörund hennar, halda
utan um líkama hennar í hvítum fötunum, finna ilminn af henni.
Stundum fórum við að baða okkur í sjónum, snemma á morgnana
eða þegar kvölda tók og ströndin var að tæmast. Undir fötunum var
Zobéide í pínulitlu svörtu bikiníi. Hún fór ofan í vatnið í einni svipan og
kom svo upp úr með svart hárið flaksandi. Um leið og hún var komin
upp á ströndina vafði hún hárinu upp til að vinda það. Það lýsti af hör-
undi hennar eins og af málmi og hárin risu vegna kuldans. Hún kveikti
í amerískri sígarettu og við horfðum á hafið lemja fjöruna og bera með
sér rusl. Himinninn var hulinn þoku og sólin var rauð. Ég man að ég
talaði við hana um Vínarborg. „Já, það hlýtur að vera svona í Vínarborg.“
En ég hugsaði með mér að svona hlyti þetta að vera í hennar föðurlandi,
í Sýrlandi, í Líbanon eða kannski í Egyptalandi, þessu landi sem hún
talaði aldrei um, eins og hún hefði hvergi fæðst.
Eftirmiðdag einn lágum við á furunálunum á hæðinni og við kysst-
umst í fyrsta sinn. Ég kyssti hratt og klaufalega eins og í kvikmyndum
en hún kyssti mig strax með ofsa og tunga hennar hreyfðist í munni mér
TMM_3_2009.indd 130 8/21/09 11:45:38 AM