Tímarit Máls og menningar - 01.09.2009, Blaðsíða 132

J . M . G . L e C l e z i o
132 TMM 2009 · 3
ströndinni horfðum við á flugeldasýninguna í tilefni þjóðhátíðardags-
ins 14. júlí. Það var heitt og rakt, reykurinn frá flugeldunum lá eins og
þokumóða yfir hafinu. Og allt í einu brutust út slagsmál á ströndinni.
Menn börðust í myrkrinu, arabar annars vegar og hermenn hins vegar.
Við flutum með mannhafinu í áttina til þeirra, duttum um steinana.
Andlitin voru grett í ljósbjarmanum, ég heyrði sprengidrunur sem berg-
máluðu um alla borgina. Konur öskruðu, skammaryrði fuku og ég leit-
aði að Zobéide, svo fékk ég hnefahögg á gagnaugað, ég riðaði en datt
ekki. Ég heyrði rödd Zobéide kalla á mig, hún hrópaði nafn mitt aðeins
einu sinni „Daoud!“ og ég veit ekki hvernig hún fór að því en hún dró
mig burtu eftir ströndinni. Við stoppuðum hjá styrktarveggnum. Fæt-
urnir skulfu undir mér. Zobéide þrýsti mér að sér og við leituðum að
stiganum til að komast undan. Við brutum okkur leið gegnum þvöguna
áður en rafmagnið kom á aftur og við hlupum yfir göturnar án þess að
vita hvert við værum að fara, skáskutumst milli bílanna.
Eftir hlaupin stoppuðum við fyrir framan blokk sem var í byggingu,
tómt, þögult steinsteypuhrúgald úti í miðri auðninni. Við fórum upp
stigana frá einni hæð til annarrar, alla leið upp. Þakið var eins og eyði-
mörk með möl, gjalli, járnbútum. Vindurinn blés ofsalega, vindur af
hafi , stormurinn sem sverfur klettinn. Zobéide settist upp við skorstein,
tank, ég veit ekki lengur hvað það var, og hún lét mig setjast við hlið sér.
Mig svimaði. Vindhviðurnar gerðu áhlaup öðru hverju, vindhviður sem
komu úr myrkum himindjúpum yfir húsþökin, yfir götur og breið-
stræti.
Myrkrið var skollið á. Eftir kæfandi hita dagsins, birtu flugeldanna,
hávaða mannfjöldans og hin hræðilegu slagsmál á ströndinni í myrkr-
inu, grett andlitin, leiftrandi ljós flugeldanna, blístrið og öskrin, bar
nóttin með sér frið, mér fannst ég vera annars staðar, langt í burtu, í
framandi landi, að ég myndi geta gleymt öllu er varðaði borgina, göt-
unum, augnaráði fólksins, öllu sem hélt aftur af mér, sem gerði mér illt.
Ég fékk hroll en ekki vegna kulda, þetta var hræðsluhrollur, lostahrollur.
Borgarljósin mynduðu nokkurs konar rauðleitan hjúp yfir jörðinni fyrir
neðan okkur. Ég horfði á andlit Zobéide, enni hennar, varir, skugga
augna hennar. Ég beið eftir einhverju en vissi ekki hverju. Ég lagði hand-
legginn yfir axlir hennar, mig langaði til að draga til mín andlit hennar
en hún færði sig frá mér. Ég held hún hafi einfaldlega sagt, „nei, ekki
svona, ekki hérna…“ Hún sagði: „Hvað viltu?“ Ég hafði spurt hana sömu
spurningar áður. „Ekkert. Ég vil ekki neitt. Það er gott að vera hér, vilja
ekki neitt.“ Mér finnst sem ég hafi sagt þetta en kannski dreymdi mig
það. Ég sagði ef til vill líka: „Þetta er fínt, við höfum nægan tíma núna.“
TMM_3_2009.indd 132 8/21/09 11:45:38 AM