Tímarit Máls og menningar - 01.09.2009, Blaðsíða 129

T í m i n n l í ð u r e k k i
TMM 2009 · 3 129
stílabók þar sem á var skrifað snoturri rithönd nafnið sem varð í mínum
augum mikilvægasta nafn í heimi, fegurst allra, nafnið sem ég held að
ég hafi alltaf heyrt: Alcantara. Ég vogaði mér meira að segja að fara upp
nokkrar tröppur, skrítnar, hellulagðar tröppur, slitnar í miðjunni þann-
ig að maður missti jafnvægið. Ég hlustaði á hljóðin sem endurómuðu í
stigaganginum, hvellar raddir, hróp í börnum, hávaða frá sjónvarps-
tækjunum.
Það var þarna sem Zobéide bjó ásamt móður sinni, ég komst að því
nokkru síðar. Þær bjuggu einar og móðir hennar fór aldrei út úr húsi því
hún talaði bara arabísku. Ég elti Zobéide oft alveg að blokkinni svo fór
ég heim með mikinn hjartslátt og brennheitur í framan því mér fannst
ég vera að fara á bak við hana. Og ef til vill voru þetta svik í raun og veru.
Kvöld nokkurt í sumarbyrjun, skólanum var lokið, gekk Zobéide í áttina
til mín. Ég man mjög vel eftir þessu, þetta var við háan steinvegg sem lá
meðfram járnbrautarteinunum, ég átti mér enga undankomuleið. Hún
gekk í áttina til mín, ég man ekki hvað hún sagði við mig, en ég skynjaði
sjóðandi heita geisla sólarinnar á háum veggnum sem hún hafði vermt
allan liðlangan daginn og reiðilegt augnaráð Zobéide. Hún sagði eitt-
hvað á þessa leið:
„Hvers vegna gengur þú stöðugt á eftir mér?“
Mig langaði ekki til að þræta fyrir það.
„Þú heldur kannski að ég hafi ekki séð þig elta mig eins og kjöltu-
rakka?”
Hún horfði svona á mig dágóða stund, síðan yppti hún öxlum og fór.
Ég stóð kyrr upp við vegginn, ég hélt ég myndi detta, mér fannst ég
galtómur að innan. Samt var það í kjölfar þessa fundar að við urðum
vinir. Ég skil ekki hvers vegna allt breyttist. Kannski kom það henni til
að hlæja eftir allt saman að kalla mig kjölturakka. Dag nokkurn kom
hún bara á torgið og bauð mér í göngutúr. Við gengum um rykuga
almenningsgarðana. Þetta var að morgni dags og malbikið bráðnaði
þegar undan hitanum. Hún var í ljósu pilsi og hvítri skyrtu með upp-
brettar ermalíningar eins og á ljósmyndinni. Gegnum opið hálsmálið sá
ég dökka húð hennar og móta fyrir smáum brjóstunum. Hún var ber-
leggjuð og berfætt í skónum. Við gengum saman og héldumst í hendur.
Ég held að það sem snart mig mest hafi verið þegar hún sýndi mér ljós-
myndina. Hvað hún var enn nálæg þessum tíma hafði þau áhrif að mér
fannst að ef ég lokaði augunum, hlustaði á rödd hennar, skynjaði ilminn
af henni þá væri ég með henni í skólanum ásamt hinum. Eins og ég hefði
alltaf þekkt hana.
Sumarið var í reynd komið, jafnvel næturnar voru heitar. Ég var
TMM_3_2009.indd 129 8/21/09 11:45:38 AM