Tímarit Máls og menningar - 01.02.2011, Side 57

„ Þa ð s e m d r í f u r m i g á f r a m e r u u p p g ö t va n i r …“
TMM 2011 · 1 57
Barflugan, horguðinn og sundlaugarbláir dagar
Ljóðabækur Ófeigs eru nú orðnar sex að tölu en hægt er að para þær
saman tvær og tvær og greina þannig þrjú ólík tímabil á höfundarferli
hans. Í fyrsta flokknum eru bækurnar Skál fyrir skammdeginu (Nykur
2001) og Handlöngun (Nýhil 2003), þar kynnast lesendur ýmsum
persónum á kunnuglegum sögusviðum eins og börum, svefnher-
bergjum eða bílum. Ljóðmælandinn er gjarna kjaftfor náungi sem
segir frá næturbrölti sínu, drykkjulátum og kvennafari milli þess sem
hann veltir fyrir sér tilgangi lífsins og tilgangsleysi: „Þessar fyrstu tvær
bækur eru í rauninni órökréttar, þær koma út í miðri umbreytingu eða
ferli. Það er mjög gleðilegt að þessar bækur skuli hafa komið út einmitt
þarna en þetta var viðkvæmt stig. Ég var í þrotlausri leit að einfaldleika,
ekki upphöfnum heldur niðurdregnum í svaðið, hreinni angist, síðustu
orðunum í eigin lífi. Ég leitaði eftir innri formum og lét hrynjandi og
tilfinningu ráða og þarna stígur fram ljóðmælandi eða karakter sem var
eins konar hliðarsjálf, þetta er ekki sá maður sem maður er dags daglega
heldur þegar maður brýst yfir eigin mörk inn í bannhelgina; hliðar-
sjálfið gefur manni færi á að fara í persónulega útlegð frá sjálfum sér og
í þessu gegnumbroti felst nokkur ánægja.“
Í þessum fyrstu bókum er ýmislegt sem bendir til þess að ljóð-
mælandinn sé harðákveðinn í að fara í hundana, hann er fjandsamlegur
í garð samferðamanna sinna og oft er stutt í hroka og síðast en ekki síst
vitnar hann í Nietzsche. Ljóðið „Undirbúningur“ gefur hugmynd um
tóninn í bókinni:
Þarf ég að útskýra
óeirðir hjartans
meðan lifrin er að gefa sig
og heilinn aldrei virkað?
Hvað varðar þig um það
þótt ég grafi
mína eigin gröf?
Haltu bara áfram að blása á þér hárið
og láttu mig um vinnuna.3
Ófeigur rak sig á það eftir að bókin kom út að fólk vorkenndi honum,
spurði hann gjarna hvort lífið hjá honum væri ekki erfitt, þetta vekur