Tímarit Máls og menningar - 01.02.2011, Qupperneq 121

Á r H a l l d ó r s o g Vi l h j á l m s
TMM 2011 · 1 121
ólfsdóttur undurfallegri í aðalhlutverkinu. Búningar og gervi Maríu
Ólafsdóttur voru minnilega vel heppnuð. Sverrir Þór Sverrisson, Algjör
Sveppi, lék Dag í lífi stráks eftir Gísla Rúnar Jónsson í Íslensku óperunni
við mikinn fögnuð, og í Kúlu Þjóðleikhússins hleypti Fíasól Kristínar
Helgu Gunnarsdóttur gestum inn til sín í hosíló við ennþá meiri fögnuð
ungra leikhússgesta. Ég sá því miður ekki Gilitrutt í Brúðuheimum,
Borgarnesi, þar sem brúðumeistarinn Bernd Ogrodnik vinnur með
gamla ævintýrið um lötu húsmóðurina og duglegu tröllkonuna og hefur
bæði fengið mikið lof og góða aðsókn.
Í júní var Gríman fyrir leikárið 2009 – 2010 afhent að venju en óvenju-
legt var að tvær gagnrýnar greinar birtust um hana í dagblöðum. Í
Sunnu dagsblað Morgunblaðsins 27.6. skrifaði Sveinn Einarsson leik stjóri
greinina „Að aflokinni Grímu“ og var bæði ánægður og óánægður með
niðurstöðu dómnefnda. Honum líkaði ekki hvað pólitísku sýningarnar
fengu litla athygli, Góðir Íslendingar, Eilíf óhamingja og Ufsagrýlur, og
var steinhissa á því að Faust skyldi engin verðlaun hljóta. En hann var
sáttur við að leikstjóraverðlaunin féllu Hilmi Snæ Guðnasyni í skaut
fyrir Fjölskylduna (frumsýnd 2009) þó að ekki væri hann hrifinn af
leikritinu.
Í DV 16.6. skrifaði Símon Birgisson leikstjóri og leikskáld greinina
„Gríman: Það sem ekki má tala um“. Hann er verulega óánægður með
þau markmið sem Gríman setur sér, „að standa fyrir klassískri verð-
launahátíð þar sem sigurvegarar hvers verðlaunaflokks eru hylltir af
starfsfélögunum og kynntir almenningi með stuðningi fjölmiðla“.
Honum finnst áherslan of mikil á glysið og skemmtigildið en of lítil
á vitsmunalega umræðu „um íslenska leiklist – gæði hennar, stöðu og
stefnu“. Ber hann Grímuna saman við leiklistarhátíðina Theatertreffen í
Þýskalandi, hinni síðarnefndu mjög í vil.
Ástæða er til að taka undir með Símoni þegar hann bendir á hvernig
verðlaunaveitingin er sett upp eins og kapphlaup: „Mesta plássið í fjöl-
miðlum fékk sú staðreynd að Borgarleikhúsið hefði unnið einhvers
konar keppni við Þjóðleikhúsið um fjölda tilnefninga.“ Nær hefði verið
að nota tilnefningarnar sem undirstöðu undir gagnrýna umræðu um
leikhúsið og störf dómnefnda. Þar finnst honum sums staðar pottur
brotinn; til dæmis sé einkennilegt að Baltasar Kormákur skuli vera til-
nefndur sem leikstjóri ársins fyrir Gerplu – þó að sýningin hafi ekki
hlotið eina einustu tilnefningu í öðrum flokkum. Ef leikstjórnin var svo
glæsileg hefði það átt að skila sér í tilnefningu sem sýning ársins eða til
leikara í aðal- eða aukahlutverkum. (Það er svolítið eins og dómnefndin
hafi skammast sín fyrir að tilnefna engan þátt Gerplu nú þegar leikstjóri