Tímarit Máls og menningar - 01.05.2011, Síða 41

B ó k i n h e n n a r E l í n a r
TMM 2011 · 2 41
Einar Ólafur kaus þetta:
„Fagurt syngur svanurinn sumarlanga tíð.
Döggin laufin laugar, en líður tíð.“
Ég man ekki, hvað Gústaf kaus, en ég kaus mér:
Fagrar heyrð’eg raddirnar í Niflungaheim.
Ég get ekki sofið fyrir söngvunum þeim.“
Ég var að biðja þá um að gera kvæði við þessi fallegu viðlög. Þeir gerðu það báðir,
Angantýr og Ólafur, og ég á bæði kvæðin. Angantýr orti kvæðið „Blítt lætur
veröldin“ í apríl 1916. „Kvæðið er undurfagurt fyrir utan harmatölurnar,“ sagði
ég við Angantý, og viku síðar, 15. apríl, skrifaði hann mér æfintýri, sem hann
kallaði „Drauminn“. Þá er hann hughraustur og segir, að við skulum sigra alla
erfiðleika.
Við vorum bæði barnaleg svona aðra stundina. Nú erum við heima á Kárastíg
hjá Angantý: Við sitjum bæði þegjandi, þangað til hann segir: „Brynhildur! Þú ert
bezta konan í húsinu.“ „Ég. Nei.“ „Vertu ekki að taka fram í fyrir mér. Ég er ekki
búinn: Þú ert ekki að eins bezta konan í húsinu, heldur í öllum bænum, og ekki
að eins í bænum, heldur í öllu landinu, heldur ertu lang­langbezta konan í öllum
heiminum, og viltu nú lofa mér einu?“ „Hvað er það?“ „Það er að verða aldrei
óvinur minn, hvað sem kemur fyrir okkur og hvernig sem allt fer.“ „Ég lofa þér
því að verða allt af vinur þinn.“
Stundum bað Angantýr mig að segja sér sögur, og eitt kvöld, þegar við vorum
ein heima hjá mér, þá sagði ég honum jólasöguna frá æskuheimili mínu, en það
var ýkjulaust eitt stærsta og fallegasta heimili í Breiðafirði á þeim tíma. Ég var
víst eitthvað mælskari en ég er vön að vera; að minnsta kosti hrósaði hann mér
mikið, strauk hárið frá enninu á mér og sagði: „Ósköp þykir mér vænt um þetta
litla höfuð, sem er fullt af sögum, kvæðum og æfintýrum.“
Eins og ég hef áður sagt, varð Angantýr fyrir mörgum leiðindum mín vegna.
Mér sárnaði það mikið, en gat ekki gert að því. Einu sinni, þegar einhver leiðindi
voru nýafstaðin, vorum við að ganga úti í góðu veðri og sólskini, þá fór Angantýr
að hafa yfir vísurnar: „Blessuð sólin elskar allt“, og þegar hann fór með seinni
vísuna: „Geislar hennar út um allt eitt og sama skrifa, á hagann grænan, hjarnið
kalt:“ þá greip ég fram í fyrir honum og sagði: „Helvíti’er að lifa.“ „Brynhildur! Að
þú skulir ekki skammast þín fyrir að fara svona með þessa yndislegu vísu.“ „Ekki
minnstu vitund. Allir eru vondir.“ „Eru þeir Gústaf og hann Óli vondir?“ „Nei,
þeir eru góðir.“ Svo hlógum við bæði.
Angantýr var allt af að lesa, en hann las ekki nema góðar bækur; hann hafði
nógar bækur, þó að hann ætti sjálfur lítið af þeim. Fallegustu bækurnar, sem hann
átti, gaf hann mér. Angantýr átti aldrei aura nema það, sem Helgi gaf honum, en
aldrei kom það fyrir, að hann beiddi mig um aura eða talaði um fátækt sína við
mig, því að hann vildi ekki auka mér áhyggjur. Við létum bæði hverjum degi
nægja sína þjáningu; við vorum bæði þannig gerð.Við ætluðum að lifa og deyja