Tímarit Máls og menningar - 01.05.2011, Qupperneq 43

B ó k i n h e n n a r E l í n a r
TMM 2011 · 2 43
Þú veizt það, Angantýr, að ég var ung, þegar ég fluttist úr Breiðafirðinum
hingað til Reykjavíkur. Oft langaði mig heim á æskustöðvarnar, og eftir að þú
komst til mín, langaði mig að sjá þínar æskustöðvar, sem líka eru í Breiðafirð­
inum. Mig langaði þangað, „sem himinninn hæstur var og á haustkvöldum
stjörnurnar fegurst skína, þangað sem vorgyðjan vænstu bar vinargjöfina sína“
eins og þú sagðir sjálfur.
En það liðu mörg ár.
Allt af tafði eitthvað fyrir. Ekki komst ég vestur. Það liðu þrjátíu og sjö ár, frá
því ég fór að vestan, þangað til ég komst þangað aftur.
Og sveitin hennar brást henni ekki:
Ég gekk upp í fjallið fyrir ofan Bæ í Króksfirði, þar sem ég ólst upp. Ég stóð á
fallegu klettabelti uppi í miðju fjallinu og horfði yfir sveitina. Veðrið var blítt,
ekki sterkt sólskin, en þessi mjúka birta, sem er, þegar sólin skín í gegn um létt
og ljós ský. Þá sá ég, að sveitin mín var miklu fegurri en hún var í huga mínum
öll þessi ár, sem ég var fjarverandi, og ég hafði yfir í huga mínum þessa vísu eftir
Ólínu móðursystur mína:
„Gefa þér hygg ég hjarta og önd,
hugurinn tryggir sér þín lönd,
æ, meðan byggist ey og strönd,
yfir þig skyggi drottins hönd.“
Elsku Angantýr! Það var líkt með bréfin frá þér og með sveitina mína. Ég geymdi
bréfin í tuttugu og átta ár og hugsaði oft um þau, – hvað þau væru unaðsleg og
ólík öðrum bréfum, eins og þú varst ólíkur öðrum mönnum og unaðslegt að
vera með þér. Oft langaði mig að taka þau upp og lesa þau, en það voru margar
orsakir til þess, að ég gerði það ekki. En í vor, um líkt leyti og ég las greinina í
Vettvangi dagsins, tók ég bréfin upp og las þau, og þá sá ég, að þau voru óvið­
jafnanlega yndisleg, og um leið minntist ég þess, að ég svaraði aldrei stóra,
fallega bréfinu né þakkaði þér fyrir það. Elsku Angantýr! Geturðu fyrirgefið mér
þetta? Minnstu nú þess, sem þú sagðir forðum, að þú gætir fyrirgefið mér allt.
„Hamingjan býr í hjarta manns,
höpp eru ytri gæð;
dyggðin ein má huga hans
hvíla’ og gefa næði.“
Ég hélt, að ég væri að gera rétt, en guð veit, hvað rétt er. Hitt veit ég, að ég hefi aldrei
öðlazt hugarró, þessa miklu blessun, sem margir tala um, en víst fáir eiga.
Þá manst það ástin mín! að ágúst var mánuðurinn okkar, og þú miðaðir allt
af eitthvað fallegt við þann mánuð. Á jólunum í vetur var mér gefin afmælis­
dagabók. Mér datt strax í hug að gá að, hvaða vísa væri við 17. ágúst, en það var
þessi vísa: