Tímarit Máls og menningar - 01.05.2011, Síða 69

Tv ö l j ó ð
TMM 2011 · 2 69
aðstoð við að slökkva á útvarpstækinu, líkt og hann
hefði sjálfur ekki hugmynd um hvernig fara ætti
að því, ekki frekar en ég. Og hann hafi ekki bara
verið með þessa stóru talstöð og talað í hana, heldur
gleymdi hann henni á náttborðinu þegar hann
fór út; þegar honum hafði loks tekist að slökkva á
útvarpstækinu. Þegar hann kom síðan aftur til að
ná í talstöðina – segðu þeim það – hafi ég hrópað
inn í eyrað á honum að þetta mætti aldrei endur­
taka sig. Aldrei nokkurntíma, gerði hann sér grein
fyrir því? Að minnsta kosti ekki á meðan nafnið
mitt væri skráð í gestabók hótelsins.
Þú hefðir átt að sjá skelfingarsvipinn á aumingja
manninum! Það var engu líkara en hann hefði
verið dæmdur til ævilangrar dvalar með mér í her­
berginu. En slíkar áhyggjur voru auðvitað ástæðu­
lausar, því þótt ég stæði þarna fyrir framan þennan
svarta mann – því hann var svartur, að minnsta
kosti í samanburði við mig – hafði ég í raun tékkað
mig inn annars staðar. Og jafnvel þótt sá nýi
dvalarstaður sé mun rúmbetri en hótelherbergið er
ekki pláss fyrir neinn annan þar inni. Reyndar er
ekki rétt að tala um „inni“ í því sambandi, því þar,
í þeirri opnu víðáttu, er hvorki pláss fyrir hann,
svarta manninn með talstöðina, eða þig eða börnin;
á þeim slóðum næst ekkert samband gegnum tal­
stöð – þar er ekkert náttborð til að leggja frá sér
talstöð.
Og þar er ekkert anddyri. Engin móttaka.
Bestu kveðjur,
eiginmaðurinn.