Tímarit Máls og menningar - 01.05.2011, Qupperneq 87

H o r f t ú t u m g l u g g a n n á K l o p s t o c k
TMM 2011 · 2 87
„Vorfögnuður“ hefst með því að lýsa sköpunarverkinu eða sköpunar­
sögunni í stílfærðri örmynd og fer síðan um syndaflóðið til sáttmáls­
teiknsins, regnbogans. Það er leiðarvísir til þess að sjá hið stærsta í
hinu smæsta en einnig til að lofa mátt og veldi þess Jehóva sem birtist
í þrumunni og friðarboganum. Með þessu er gripið til aðferðar sem
stundum er í bókmenntasögum kennd til rómantískrar einhyggju og er
í sjálfu sér miklu kunnari í rómantík og nýrómantík okkar bókmennta
en úr samtíma Klopstocks, þar sem ræturnar að hugsuninni liggja þó.
Án tengsla, en þó með hliðstæðu í íslenskum bókmenntum nítjándu
aldar, er hin volduga frjóvgunarlýsing undir lok kvæðisins þar sem
him inninn léttir á sér og fellir blessunarvökvunina yfir sárþyrsta jörð.
Óneitan lega minnir þetta þýðandann á fangbragðalýsingar Bjarna
Thorarensens í „Vetrinum“ þar sem jörðin verður þunguð af viðskipt­
unum.
Í þýðingunni er kostað kapps um nákvæmni, þótt það verði stundum
á kostnað skáldskapar. Við lok tuttugustu aldar og á fyrstu áratugum
hinnar tuttugustu og fyrstu þýðir því miður enginn átjándu aldar kvæði
á það tungutak sem þá hefði átt við. Afsökun finnur nútímamaðurinn
þá helst í því að tauta að ekki hefði þetta kvæði fallið vel að fornyrðislagi
Jóns Þorlákssonar, þótt lipurt væri.