Tímarit Máls og menningar - 01.05.2011, Blaðsíða 88
88 TMM 2011 · 2
Georg Friedrich Klopstock
Vorfögnuður
Ekki vil ég steypa mér
í úthöf allra veralda né heldur svífa
þar sem frumherjarnir, lofsöngvarar ljóssins
liggja á bæn, einlægri bæn, og upphefjast í hrifningu.
Aðeins yfir dropanum í skjólunni,
yfir jörðunni einni vil ég svífa í bæn.
Lofið Drottin! Lofið Drottin! Dropinn í vatnskjólunni
hneig einnig úr lófa Hins almáttuga.
Þegar hnettirnir miklu streymdu
úr lófa Hins almáttuga,
og straumar ljóssins þutu, og Sjöstirnin urðu,
þá hneigst þú, dropi, úr lófa Hins almáttuga.
Þegar straumur ljóssins ólgaði og sólin okkar varð!
Eins og skriða úr fjallshlíð féll holskefla
úr skýjum ofan og girti Oríón,
þá hneigst þú, dropi, úr lófa Hins almáttuga.
Hverjar eru þúsundir þúsundanna, aragrúarnir allir,
sem dropann byggja og byggðu? Og hver em eg?
Syngið lof Skaparanum! Meira, svo sem heimarnir sem flæddu,
meira, svo sem sjöstirnin sem fléttuðust saman úr geislum!
En þú, voryrmlingurinn smái,
sem gullingrænn leikur þér við hlið mér,
þú lifir og ert að líkindum,
því miður, ekki ódauðlegur.