Tímarit Máls og menningar - 01.05.2011, Qupperneq 92

92 TMM 2011 · 2
Haukur Ingvarsson
„Ég hef þörf fyrir að jagast
í raunveruleikanum …“
– Stefnumót við Kristínu Eiríksdóttur –
1. nóvember 2001 var útkomu bókarinnar Ljóð ungra skálda fagnað í
Þjóðmenningarhúsinu. Ritstjóri hennar var Sölvi Björn Sigurðsson en
1954 hafði afi hans, Magnús Ásgeirsson, ritstýrt safni með sama nafni
sem markaði tímamót í íslenskri bókmenntasögu. Þar var órímaður
skáldskapur regla frekar en undantekning og bókin varð þannig tákn
og vitnisburður um þá miklu formbyltingu ljóðsins sem varð hér upp úr
stríðslokum. Nokkur skáldanna sem áttu ljóð í fyrri bókinni heiðruðu
samkomuna með nærveru sinni, m.a. Thor Vilhjálmsson, Hannes
Pétursson, Elías Mar, Arnfríður Jónatansdóttir, Einar Bragi og Þóra Elfa
Björnsson. Þetta var hátíðleg kvöldstund og leiddi í ljós að vitanlega
hafði margt gerst í íslenskum skáldskap á þeim 47 árum sem liðu milli
bókanna; hver kynslóðin á fætur annarri hafði stigið fram á ritvöllinn –
þar á meðal ein fyndin – og skapast höfðu ólíkar hefðir órímaðra ljóða
sem ungu skáldin gátu ýmist fundið fótfestu í eða hafnað.
Þegar gagnrýni tók að birtast um nýju bókina var fjölbreytnin í ljóðum
skáldanna fimmtán gerð að umtalsefni; Sigurbjörg Þrastardóttir orti til
dæmis um Míröndu, Rómeó og Kordelíu í flokki sem hún nefndi „takk,
Sjeikspír“, Sigtryggur Magnason sneri út úr fyrstu íslensku sonnettunni í
kvæði undir sama hætti sem bar nafnið „Aldrei biður neinn að heilsa mér“
og Sveinn Ólafur Gunnarsson var í beinu sambandi við Snorra Hjartarson
í fimm tregablöndnum ljóðum með fíngerðu náttúrumyndmáli.1
Af þessu mátti sjá að meðvituð samræða við bókmenntasöguna var
áberandi en næstyngsta skáld bókarinnar var Kristín Eiríksdóttir, fædd
1981, og hún kom úr einhverri allt annarri átt:
Baðherbergið var kúkabrúnt og mosagrænt og blómótt
og appelsínugult, en handklæðin skærbleik einsog vonin
bjarta í brjóstinu unga, hún átti engan kamb. Í
eirðarleysi eftirmiðdagsins datt henni í hug að skera út