Tímarit Máls og menningar - 01.05.2011, Qupperneq 97

„ É g h e f þ ö r f f y r i r a ð j a g a s t í r a u n v e r u l e i k a n u m …“
TMM 2011 · 2 97
Reynir að ímynda sér jakuxa, lokar augunum
einbeittur og reynir að ímynda sér jakuxa. Kalvin
hefur aldrei séð jakuxa. Hvernig lítur jakuxi út,
einsog hvað? Hvernig hreyfa þeir sig, einsog hvað?
Einsog ekkert, ekkert er einsog neitt.
Hann klemmir aftur augun og andvarpar. Alltílagi
Kalvin. Þeir eru búnir til úr neoni, þaðan fáum við
neon, við gerum úr þeim auglýsingaskilti og
tússpenna. Það þarf bara einn dropa til að lýsa upp
heila stórborg þannig að þú getur rétt ímyndað þér
hvernig heill jakuxi glóir. Þeir ferðast um í halarófu
og eru til í f leiri litum en þú munt nokkru sinni sjá,
litum sem augu þín eru ófær um að nema. Hugsaðu
þér að fljúga yfir heimaslóðir þeirra í Alaska og sjá
jakuxahalarófu úr lofti.7
Myndskreyttar ljóðabækur hafa lengi þekkst í íslenskum bókmenntum
og í því sambandi mætti nefna bækur Jónasar Svafár þar sem ljóð standa
gjarna andspænis mynd á opnu, áhrifin eru lík klippitækni kvikmynda
því úr samspilinu sprettur ný merking.8 Í Kjötbænum er annað uppi
á teningunum því í bókinni er sögð saga og myndirnar nauðsynlegur
hluti framvindunnar …
„Í Kjötbænum eru áhrif frá teiknimyndasögum en trikkið við þær er
að myndin verður að segja eitthvað sem textinn segir ekki og öfugt, það
má aldrei tvítaka neitt heldur verður maður að skoða hvort tveggja til að
átta sig á atburðarásinni. Textinn er ansi hlaðinn og myndríkur og yfir­
leitt teikna ég þannig líka en það sem ég áttaði mig á var að myndirnar
þyrftu að skapa mótvægi við textann, þær þyrftu að vera minimalískar
og einfaldar. Og þetta er eitt það erfiðasta sem ég hef gert; hugsun mín
var sú að myndirnar væru staður til að anda, það er sama hugsun á bak
við uppsetningu textans sem er alltaf efst á síðunum og svo eyða fyrir
neðan. Bókin er composition og pælingarnar að baki í rauninni komnar
úr myndlist.“
Lesendur Kjötbæjarins fá sterklega á tilfinninguna að Kata hafi orðið
fyrir einhverju hræðilegu áfalli án þess þó að ljóst sé hvað kom fyrir
hana …
„Þegar ég skrifaði bókina þá hugsaði ég mér að Kata væri einangruð
og týnd og hún ætti heima í annarri vídd og hún væri föst inni í þess­
ari íbúð. Þegar bókin kom út þá las fólk hana þannig að hún væri um
geðraskanir, las hana ofboðslega sálfræðilega. Ég hafði ekki skrifað það
þannig en það er allt í lagi og ég sé það alveg núna af hverju bókinni
var tekið svona því það er í henni mikil ógn og hana má finna í öllum