Tímarit Máls og menningar - 01.05.2011, Qupperneq 99

„ É g h e f þ ö r f f y r i r a ð j a g a s t í r a u n v e r u l e i k a n u m …“
TMM 2011 · 2 99
Ég heyri í þyrluspöðum og skömmu síðar gengur þú
inní höllina með skjalatösku, segir mér að hætta að slóra
og fara út að versla skinku. Geng um eyðimörkina með
sporðdreka hangandi á hásinunum einsog spora. Höllin
bylgjast í hitanum. Sólin logandi eldhnöttur virðist nálg­
ast mig á ógnarhraða en er þó alltaf á sama stað. Lærin
eru sveitt og dökkbrún. Ég horfi á þau hníga og falla á
víxl. Ég finn hvergi súpermarkaðinn en vill ekki gefast
upp á að leita. Þegar þú finnur mig daginn eftir er ég
sokkin til hálfs í sandinn og svarbrúnn þriðjastigsbruni
lekur í taumum niður ennið.9
„Þegar ég skrifaði bókina bjó ég í útjaðri Granada með norskum mynd­
listarmanni sem hét Simen Dyrhaug. Hann var að fást við myndlist
og ég var stundum að teikna með honum en fyrst og fremst var ég að
skrifa Húðlita auðnina. Við bjuggum í útjaðri borgarinnar, rétt við
eyðimörkina, og stundum fórum við út í hana. Ég varð alltaf hrædd
því hún var svo óhugnanleg; maður missir algjörlega áttirnar og til­
finninguna fyrir fjarlægðum, svo bætast við hljóðin í skordýrunum
og hitinn. Samt vorum við alltaf að mana hvort annað upp í að fara
lengra og lengra út í hana. Milli blokkarinnar sem við bjuggum í og
eyðimerkurinnar voru hellar þar sem bjó fólk og einn daginn fundum
við yfirgefinn helli þar sem fjölskylda hafði búið en svo bara yfirgefið
og skilið allt eftir. Simen gerði innsetningu þar; útbjó batik í baðkarinu
og til varð eins konar batik­landslag sem kemur fyrir í síðasta prósa
bókarinnar: „… þú ert batíkfljótið, uppsprettan“.10 Og eftir á að hyggja
þá finnst mér eins og ég hafi verið að miðla hans myndlist í bókinni, þau
element sem eru í bókinni eru okkar beggja.“
Þó að Húðlit auðnin sé um margt framandlegur texti þá má segja að
Kristín vinni með stef sem lesendur verka hennar kannast við; áhersla
er lögð á líkamann, vessa hans og viðkvæma staði, ljóðmælandi er
næmur á liti og áferð hluta og lýst er samböndum fólks sem einkennast
af drottnun og undirgefni …
„Ég hef alltaf séð Kjötbæinn og Húðlita auðnina sem systur; valda­
baráttan og ofbeldið hanga saman við ógnina og kvíðann. Úr mynd­
listinni kemur sú afstaða að líta á umhverfið sem teikningar og mynd­
listin notar dulmál til að ná sambandi við okkur, ekki endilega með
röklegum hætti heldur talar hún til magans alveg eins og heilans. En
það er ekkert form sem er saklaust, ég get ekki gert mynd sem táknar
ekkert og orð eru teikningar; þau eru línur á pappír og hver lesandi býr
sér til úr þeim sína mynd í höfðinu og þar af leiðandi eru orð ekki heldur