Tímarit Máls og menningar - 01.11.2011, Qupperneq 89

M a ð u r i n n í k j a l l a r a n u m
TMM 2011 · 4 89
vildi betra til. Þau voru sammála um þetta og aldrei hafði komið upp
alvöru ágreiningur um uppeldisaðferðir. Honum sárnaði stundum samt
þegar hún bað þá um að hirða upp sokkana sína en skilja þá ekki eftir út
um allt eins og pabbi þeirra. Hann vissi alveg að hann átti ekki að gera
það en gleymdi sér bara stundum. Og hann var auðvitað ekki heima alla
daga til að kenna þeim góða siði.
„Sjáðu, svo kemur skúmurinn og skemmir allt,“ sagði vélstjórinn og
benti fram með bátnum þar sem skúmurinn æddi beinustu leið inn í
múkkahópinn og olli þar usla og súlurnar færðu sig fjær bátnum og
hættu í bili að stinga sér. Múkkinn flaug enn meðfram bátnum og svo
kom nýr þegar hann flaug lengra og í burtu frá bátnum.
Harpa hafði þó hjálpað honum í einu erfiðasta máli síðari tíma þegar
María Morkinskinna gerði kröfu um meðlag í sextán ár fyrir Ingólf sem
varð með hverjum degi líkari Ragnari. En María hafði þverneitað að
feðra drenginn í upphafi þótt Ragnar sækti það nokkuð fast enda vissi
hann ekki til að hún hefði verið með neinum öðrum. Hún var í rauninni
ekkert morkin enda festist þetta viðurnefni bara við hana á unglingsárum
af því hún hafði verið ættleidd frá Sri Lanka sem ungbarn og lá alltaf í
Íslendingasögunum. Aðkomumönnum kom það alltaf jafn mikið á óvart
að hún skyldi tala íslensku eins og innfædd. Það fylgdi því ákveðið stolt og
jafnvel heiður að vera með Maríu á sínum tíma en sambandið fjaraði út
og svo frétti hann utan að sér að hún væri ófrísk. Það kom honum í opna
skjöldu og jafnvel enn meira þegar hún neitaði að gefa upp faðernið. Hann
sá drenginn nokkurra daga gamlan hjá Gunnu sem var sameiginleg vin­
kona þeirra og líkindin leyndu sér ekki þá strax. Og Harpa tók fullan
þátt í að fá faðernið viðurkennt og berjast með honum gegn þessari kröfu
Maríu, vera í sambandi við sýslumann og það sem þarf í slíkum málum.
Hann hafði ekki yfir neinu að kvarta. Gagnvart Hörpu. Og vissi ekki
betur en að hún hefði heldur ekki yfir neinu að kvarta. Og þegar hann
gekk á hana hafði hún ekki yfir neinu að kvarta. Þetta var bara búið.
Hún bara fann ekkert til hans lengur. Hann átti erfitt með að trúa því.
En hún sagði það og virtist meina það. Og ætlaði að taka strákana. Hvað
átti hann þá að fá?
„Ekki viltu gera þetta erfiðara en þarf fyrir strákana?“ spurði hún.
Honum fannst hann vera sekur um eitthvað með því að vilja hafa þá
smávegis hjá sér. Kannski í hverri landlegu og fríi. Þá gæti hann verið
með þeim drjúgan tíma. Já, það væri gaman. En hún talaði eins og hann
vildi þeim eingöngu allt hið versta.
„Þarf ég þá að hætta að elska drengina eða hvað?“ spurði hann ráð­
villtur.