Tímarit Máls og menningar - 01.11.2011, Síða 91

M a ð u r i n n í k j a l l a r a n u m
TMM 2011 · 4 91
umgengnin virtist til fyrirmyndar. Það var ekki einu sinni partístand á
honum. Svo það var ekki yfir neinu að kvarta.
Þegar þeir voru sestir við borðið lyfti Þórður upp gafflinum og beið
eftir kjötinu á borðið til að vera fyrstur að fá besta bitann. Allir biðu
rólegir eftir að kokksi setti kjötið á borðið og gerðu grín að Þórði.
Loksins kom kjötið. Og þegar Þórður kom gafflinum á fatið var allt
búið. Allir búnir að ná sér í bita nema hann. Sponni stýrimaður sagði að
hér hefði góður biti farið í hundskjaft. Allir hlógu nema Þórður. Samt
fannst Ragnari hann sitja eftir jafn tómhentur í þessu máli með Hörpu
og drengina. Hann var búinn að byggja upp fyrir framtíðina, hafði
lagt fyrir og fékk hana meira að segja í lið með sér svo að nú áttu þau
dágóða fúlgu ef illa færi. Svo áttu þau húsið, kannski ekki skuldlaust,
en skuldlítið. Að minnsta kosti miðað við suma sem höfðu farið ódýru
leiðina. Þess vegna hafði þetta meðlagsmál vegna Ingólfs Maríusonar
ekki verið svo mikið áfall peningalega. En nú átti að fara fyrir honum
með Andrés og Lilla eins og með Ingólf. Ekki gæti hann verið vinur
hennar eftir þetta. Eða hvað? Honum fannst hún eitthvað svo endanleg,
eins og þau myndu varla hittast framar eða hafa nokkuð saman að
sælda. Hann myndi standa einn í þessari baráttunni. Og hann ætlaði
ekki að láta sitt eftir liggja. Hann hafði kannski tóma hunda á hendi
en hann ætlaði að spila vel úr þeim. Hann skyldi berjast fyrir að halda
sambandi við drengina. Honum fannst sem snöggvast að hann þyrfti
að gera eins og múkkinn sem sveif rétt yfir yfirborðinu alltaf í sömu
fjarlægð. Þannig að hann þyrfti sífellt að vera á verði fyrir sjálfan sig og
passa sig á öllum gryfjum á leiðinni. Það var auðvelt að fatast í þessu
flugi. Því hafði hann kynnst varðandi Ingólf. Hann ætlaði auðvitað að
láta henni eftir húsið og myndi leigja einhvers staðar í kjallara og taka
þar við strákunum þegar hann ætti frí. Það væri kannski ekki kompa
en svona þokkaleg einstaklingsíbúð. Það var eitthvað við það að vera
tómhentur eins og Þórður sem hvatti hann til dáða. Mikilvægast væri að
hlúa að sambandinu við drengina. Hann ætlaði að byrja á því að ráðgast
við vélstjórann eftir matinn.
Vélstjórinn tók hins vegar til máls yfir matnum og spurði hvort þeir
hefðu heyrt um Geira á Danska Pétri. Hann hefði fallið útbyrðis og þeir
náð honum köldum og hröktum um borð án lífsmarks. Þeir hefðu svo
haft hann á netaborðinu í klukkutíma til að reyna að lífga hann við en
það kunni það enginn um borð heldur urðu þeir að nota leiðbeiningar
með gerviöndunargrímu sem fannst í klefa skipstjórans. Þeir væru núna
komnir með hann á borðið í messanum þar sem haldið væri áfram með
lífgunaraðgerðir.