Tímarit Máls og menningar - 01.02.2016, Blaðsíða 49

Ö lva ð i b á t u r i n n
TMM 2016 · 1 49
Á fljótunum óræðu fley mitt hélt ekki striki
er miðinu lóðsar og dráttarmenn lögðu ei lið
því æpandi rauðskinnar höfðu tekið þá höndum,
við málaðar hjáguðasúlurnar nakta neglt.
Nú gilti mig einu gervöll skipamergðin
hlaðin flæmsku mjöli og breskri bómull
því þegar reipdragar hættu að toga og hrópa
fleyttu mér straumar eftir ósk og vild.
Af boðaföllum hafsins hreifst ég kátur
sem barnshugurinn hinn fyrra vetur frjáls
ég þaut! En nesin rifin upp með rótum
lustu upp gleðiópum ofurkát.
Ofviðrið blessaði fálmandi frumraunir mínar
sem korktappi í stjórnlausum dansi um dröfn ég fór;
víst tala menn sífellt um ólguna óstýrilátu,
þó saknaði ég vitanna ekki eftir tíundu nótt.
Sem barn er tyggur ísúrt græna eplið
næfrastakk minn gegndraup grænleitt vatn
og hreinsaði úr honum áfengisbletti og spýju
en tók við stjórn og stjórum varp á glæ.
Og síðan hef ég laugast hafsins ljóði
sem perlað stjörnum liðast mjólkurlitt
og svelgir himinblámann blítt sem þegar
drukknar sveinn í draumi heiða nótt,
sem bláminn þynnist, líkt og væri í vímu
vaggað dagsins glóð við heitan hryn
áfengari öllum vorum ljóðum,
var ástargerjun sefjandi og sæt.
Upphimna vissi ég eldingaleiftrin kljúfa
stormhviður, hringiður, hjúfrandi ylsæl kvöld
og dögun sem reis eins og dúfur með vængjabliki,
og séð hef ég það sem öðrum var ímynd tóm:
Hnígandi sól með ógnvænum eyðiflákum
varpa ljósi á hlaupkennt blámóðuhraun
og leikara fornra harmleikja hverfa í dimmu
og hníga við baksviðsins föla fellingatjald.