Tímarit Máls og menningar - 01.02.2016, Síða 68

68 TMM 2016 · 1
Haukur Ingvarsson
Jaxl
Pabbarnir eru farnir að koma með börnin. Það var helsta breytingin sem
Unnur tók eftir við hrunið. Ekki bara þessir á reiðhjólunum með barna-
stólana aftan á bögglaberunum heldur líka hinir, þessir sem hún hafði ekki
séð nema út um gluggann og í gegnum bílrúðurnar. Áður hafði hún virt þá
fyrir sér þar sem þeir sátu og töluðu í símann eða litu á klukkuna, biðu eftir
að konurnar skiluðu börnunum af sér svo þeir gætu farið í vinnuna og sinnt
sínu. Rauð ljós í myrkrinu, reykur úr pústinu og þeir voru horfnir.
Nú koma þeir inn, standa með útiföt barnanna í höndunum og svipast
ráðleysislega um, kannski eftir snögum til að hengja á eða einhverjum til að
taka við og ganga frá. Þetta eru alls konar menn; sumir með ilmandi bringur
undir fínum yfirhöfnum, aðrir með gerðarlegar hendur og verkfærabelti um
sig miðja en flestir þeirra eru því sem næst sérkennalausir, í gallabuxum og
vönduðum götuskóm, hálfsíðum frökkum og áferðarfallegum v-hálsmáls-
peysum sem þeir hafa fengið í jólagjöf frá einhverjum sem þykir vænt um
þá – systur, eiginkonu eða móður. Það eina sem sameinar mennina í huga
Unnar er sakbitin heiðríkjan í svipnum. Þetta er svipur sem hún þekkir frá
börnunum. Þau setja hann upp þegar þau hafa verið skömmuð og þau búin
að lofa að vera góð og gera þetta aldrei aftur en eru samt ekki alveg viss um
að þau séu komin aftur í náðina. Við suma mennina langar Unni til að gera
það sama og við börnin, klappa þeim á kinnina, segja að þetta verði allt í lagi,
þeir þurfi bara að segja „fyrirgefðu“ og þá verði allt gleymt. En hún stillir sig.
Hún veit líka of margt um hagi þeirra og hvaða mann þeir hafa að geyma.
Börnum er nefnilega fyrirmunað að halda kjafti. Svona leyfir Unnur sér að
hugsa þó að hún myndi aldrei segja neitt í þessa veru upphátt, henni finnst
bara að börnin eigi ekkert með að vekja upp hjá henni tilfinningar í garð
þessara manna, þessara pabba sinna. Og nú birtist einn í anddyrinu með
barnið sitt í fanginu. Unnur brosir til þeirra:
„Ég skal taka þetta,“ segir hún og frelsar hann undan umkomuleysinu sem
fylgir því að standa í þessu framandi anddyri þar sem allt er í rangri hæð ef
miðað var við fullvaxna karlmenn. Þessi pabbi er nýfarinn að vera heima á
daginn, segir dóttir hans, hann var líka farinn að reykja á svölunum þegar
hann heldur að enginn sjái. Lyktin af honum segir líka til hans, hann angar