Tímarit Máls og menningar - 01.02.2016, Síða 71

J a x l
TMM 2016 · 1 71
hafði einu sinni blikkað hana á Kaffibarnum og hún ákveðið að gera honum
þann greiða að þykjast ekki sjá það. Þau höfðu verið saman í menntaskóla.
Hún vissi að hann vissi það. Hann vissi að hún vissi að hann vissi það. Unnur
er orðin pirruð. Í huganum semur hún skammaræðu, hún ætlar að segja
honum að það sé ekki hennar að gæta barnanna hans í frítímanum sínum.
Hún minnir sjálfa sig á að nota ekki frasann „minn tími er jafn dýrmætur
og tíminn þinn“, samstarfskona hennar hafði notað hann við einn pabbann
í sams konar aðstæðum, hann gat ekki ráðið við drýgindalegt glott sem
bærðist á andliti hans, svipurinn sagði: „Veistu hvað ég tek á tímann?“ Konan
leit undan, setti hljóða og blússroðnaði.
Barnið er bara með pláss til klukkan hálffimm, það er hætt að una sér við
að púsla eða lita, vill bara láta halda á sér og horfa út um gluggann.
„Nú, fer pabbi alveg að koma,“ segir Unnur með sefandi röddu.
Klukkan verður fimm. Hún er orðin tólf mínútur yfir þegar maðurinn
kemur hlaupandi, móður og rjóður og kinnum. Vinstri buxnaskálmin girt
ofan í sokkinn:
„Afsakaðu hvað ég er seinn. Það var bara vitlaust að gera í vinnunni.“
Hann heldur áfram að gera grein fyrir ástæðum sínum en Unnur er hætt
að hlusta. Hún veit aldrei hvernig hún á að höndla þessar aðstæður þegar á
hólminn er komið, finnst eitthvað vandræðalegt við að fara að gera of mikið
mál út af tíu mínútum. Barnið hleypur til pabba síns, sem krýpur og byrjar
að klæða það í skóna. Hún áttar sig á því að hann er þagnaður þegar hann
lítur biðjandi upp til hennar, væntir viðbragða. Það er erfitt að skamma
mann sem er búinn að beygja sig fyrir manni. Hún hugsar sig um, dettur
ekkert í hug, segir að endingu þurrlega:
„Ég skil.“
Hann grúfir sig aftur yfir fótabúnað barnsins, skjálfhentur. Lítur aftur
upp til hennar:
„Hérna, varst þú ekki í MR?“
„Jú.“
„Hvaða árgerð ertu aftur?“
„’81.“
„Já, einmitt. Ég er ’78.“ Barnið er komið í skóna, hann smeygir lambhús-
hettu yfir höfuðið á því.
„Og fórstu bara beint í fóstruna eða leikskólakennarann eins og það heitir
víst núna?“
„Nei, ég er bara ófaglærð.“
„Ekkert bara við það. Mér finnst svo frábært þegar fólk ákveður að vinna
með börnum.“
Hann rennir úlpu barnsins upp, hvíslar í öðrum tón: „Jæja, ástin mín, þá
erum við bara að verða til,“ og heldur svo áfram að tala við Unni: „Þú hefur
ekki velt því fyrir þér að halda neitt áfram í skóla? Það gefur manni svo
mikið.“