Tímarit Máls og menningar - 01.02.2016, Blaðsíða 75

J a x l
TMM 2016 · 1 75
„Já, þetta er fínt, bara mjög fínt,“ samsinnti Unnur meðan hún leit í
kringum sig.
Björg hafði verið í slagtogi með viðburðastjóra hjá útibúi Landsbankans
í London en eftir að slitnaði upp úr sambandinu vildi hún ekkert vita af
Íslendinga-nýlendunni. En í gegnum þennan aðila hafði hún fengið nokkuð
góða íhlaupavinnu hjá veisluþjónustu í dýrari kantinum:
„Ég held jafnvel að ég sé búin að koma þér að.“
„Hvernig vinna er þetta?“
„Þetta er nú mest bara að raða á bakka og svo stundum þarf maður að létta
eitthvað undir í eldhúsinu, setja í vélar og vaska upp og svona. En þeir eru
með topp fagfólk í framreiðslunni.“
„Er þetta erfitt?“
Björg kinkaði kolli: „Ójá.“
Unnur hafði lítinn skilning á því hversu hátt þær klifruðu í samfélagsstig-
anum. Þær komu yfirleitt inn bakdyramegin síðdegis og fóru út sömu leið
nærri miðnætti. Stundum voru veislurnar haldnar í bönkum eða fjármála-
stofnunum og stundum á hótelum. Þær voru neðan þilja, tóku veisluföng
upp úr hvítum kössum og röðuðu þeim á bakka, réttu þá þjónum sem hurfu
og komu með þá tóma til baka. Svona gat þetta gengið klukkutímum saman
uns látunum linnti skyndilega og allt var búið. Þá kom annað holl til að þrífa
og ganga frá í eldhúsinu. Eftir fyrstu vaktina var Unnur svo þreytt að sam-
felldur sónn söng í eyrunum á henni svo að hún heyrði ekki einu sinni þegar
Björg spurði hana hvort þær ættu ekki að koma heim. Hún fann bara þegar
Björg smeygði annarri hendinni í lófa hennar og leiddi hana út. Hún mundi
ekki eftir sér fyrr en hún vaknaði í rúminu morguninn eftir. Þegar þær voru
ekki í vinnu eigruðu þær um garða, sátu á kaffihúsum eða heimsóttu söfn.
Á kvöldin fóru þær á pöbba, reyndu stundum að leita uppi staði þar sem
heilu fjölskyldurnar komu saman og sátu að sumbli en yfirleitt enduðu þær
á hálfgerðum búllum sem krakkar á aldur við þær sjálfar sóttu. Það gerðist
aldrei neitt. Í þynnkunni lá Unnur uppi í rúmi og las skáldsögur eða annað
sem hún gat ekki leyft sér að eyða tíma sínum í meðan hún var í skólanum.
Þegar hún var búin að vera úti í fimm vikur upp á dag varð hún fyrir
árásinni. Það var 7. júlí. Þær voru nýkomnar frá Danmörku þar sem þær
höfðu verið á tónlistarhátíð. Hún hafði hitt strák en það var saklaust. Eigin-
lega ekki neitt. Að minnsta kosti hafði hún gleymt honum að mestu helgina
eftir. Og eftir árásina mundi hún ekki neitt. Hugsaði ekki neitt nema ein-
hverja formlausa óreiðu sem hún gat ekki komið böndum á. Það var allt flækt
í óendanlegum möguleikum tengsla og hugmynda, allt tengdist öllu nema
hún sjálf sem var alein eftir í þessu skítuga, ógeðslega herbergi sem hún fór
að upplifa sem afturhlutann á heiminum, eitthvað skítugt rassgat sem hún
hefði verið lokkuð inn í.
Sónn.
Hún hugsaði aldrei lengra en þetta. Ekki einu sinni um Björgu sem skildi