Tímarit Máls og menningar - 01.02.2016, Side 86

86 TMM 2016 · 1
Sólveig Einarsdóttir
Dýrgripir úr djúpi tímans
I
Á óveðursvetri reyndist vel til fundið að glugga í gömul skjöl, nánast forn-
minjar. Á Handritadeild Háskólabókasafns ríkti kyrrð og friður.
Á rykugum, fornfálegum kassabotni blöstu við pappírssneplar af ýmsum
stærðum og gerðum, hver innan um annan. Innan um kvittanir, boðskort
og bréf lá samanbrotið blað, krumpað. Við lesturinn varð að gæta þess að tár
hryndu ekki niður á velkt blaðið. Kom í ljós að þetta var ódagsett bréf frá
langömmu minni, Maríu Flóventsdóttur (1848–1940), til föður míns, Einars
Olgeirssonar, síðar alþingismanns (1902–1993). Sem ungur stúdent, árið
1921, hvarf hann til framandi landa að nema við háskóla. Ekkert bréf hef ég
áður fundið frá Maríu í Barði, Akureyri, aðeins póstkort. María var orðlögð
fyrir góðar gáfur og þótti mikil sómakona. Þessi óskólagengna alþýðukona
var góður hagyrðingur og sóttist til að mynda séra Matthías Jochumsson
eftir félagsskap hennar.
María ritar:
Barði
Elsku Einar minn, kær heilsan.
Guð gefi þér gott og farsælt sumar. Bestu þökk fyrir bréfið þitt sem mér þótti svo
fjarska vænt um. Ég fæ líka að lesa bréf foreldra þinna sem þú sendir þeim, svo ég hef
alla æfisögu þína í huganum. Það er að segja meðan þú dvelur þar í Þýskalandi. Enn
veistu hvað. Þegar ég frétti að þú værir þangað kominn, þá flaug skáldskapargáfan
gegnum hausinn á mér og skildi þessa myndarlegu bögu eftir.
Í fjarlægt land þú farinn er,
fyrr en nokkurn varði
og þar gæfu árnar þér
amma þín í Barði.
Hún er ekki ómyndarleg sú arna. Jæja, Einar minn. Þú brosir að bulli ömmu og
brennir miðann strax svo enginn sjái hann.
Fréttir eru öngvar því af okkur er ekkert sögulegt að segja. En það sem við ber í
bænum veit ég að foreldrar þínir skrifa þér. En það er svo sáralítið sem við ber. Það
er allt að mér finnst í tómri óreiðu með þingi og þjóð og enginn veit hver endir þar á