Tímarit Máls og menningar - 01.02.2016, Qupperneq 137

D ó m a r u m b æ k u r
TMM 2016 · 1 137
þingvallamosi
ekki fara hingað
gulgrár eins og á kirkjugarðsvegg
nema í fylgd með
síðhærðum dökkum útlendingi
flöskugrænn með hvítum flekkjum
sem þú hefur nýlega kynnst
sem er alveg sama þótt rigni
grófur undir fæti
og enn meira sama um
elsta þjóðþing í heimi
gylltir púðar í svörtum
hraunsófum
fer úr öllu og teygir úr sér
flos til að hvíla í og elska
leggst í mosann glitrar í framan
og ullar upp í skýin
(154)
Efni bókarinnar er fjölbreytt, formið
frjálslegt og ljóðin skemmtileg aflestrar.
Það er ort um sögulega þætti, s.s. Fjalla-
Eyvind (110), síðustu aftöku á Íslandi
(129) og „svarthvíta skólapilta með slifsi
/ sem fóru til Ameríku“ (145). Land og
saga eru vissulega nátengd, landslagið er
„að hálfu leyti himinn / hinn helming-
urinn / minning“ (176). Þá koma við
sögu draugar sem húkka sér far, við rek-
umst á draugabýli (126) og dularfull
vera birtist á stafrænum myndum (157).
Og kersknin úr fyrri bókum er söm við
sig, „… brúin yfir Blöndu / bara tröll
undir henni/ sem lögreglan / nær
aldrei“ (149)
Fjórða ljóðabók Ingunnar, Komin til
að vera, nóttin (2009) fékk einnig góða
dóma og var tilnefnd til menningar-
verðlauna DV. Íslensk náttúra er áber-
andi sem fyrr, svo og ástin eða öllu held-
ur ástleysi og höfnun. Bókin hefst á fyr-
irmælum um að skrifa um hamingju en
Ingunn kemur til dyranna eins og hún
er klædd og gengst við sársaukanum,
afneituninni og örvæntingunni sem
fylgja lífinu. Eftir alls konar uppákomur
og „tuttugu ár / af ástarsamböndum“
segist hún hafa lært að halda í sér,
„gubba hljóðlaust / á afviknum stað“
(217) og bætir kaldhæðnislega við að
það sé raunar hæfileiki sem hafi oft
komið að góðum notum.
Í eftirfarandi ljóði er kænlega komist
að kjarna málsins með mynd sem geng-
ur fullkomlega upp:
samband sem molnar
eins og gamall grjótveggur
dauðadæmdir hnullungar
hverfa smám saman í grasið
að lokum verður hvergi
stigið niður
án þess að reka tærnar í
og bölva
(209)
Hvað táknar nóttin sem er „komin til að
vera“? Er hún til þess að gráta í? Er hún
botnlaust myrkur, fullt af „svikulum
skuggum“ (219) þar sem „fjarvera þín
markar hvíta slóð“ (216)? Er dagsbirtan
skárri: „hún getur verið æði pirrandi /
skín í ósofin augu mín / og óþvegið
hárið / gerir ráð fyrir að allir séu glaðir
að sjá hana“ (221). Ljóðmælandinn finn-
ur helst skjól í ljósaskiptunum þar sem
„má læðast um / og sleppa undan / þess-
um hnýsnu geislum / svörtu skrýmslum
/ örskamma stund“ (221). Það er ekki
mikil von um betri daga í bókarlok og
þar birtist enn þessi hneigð, eða list eftir
því hvernig á það er litið, að hafa enda-
skipti á harminum, snúa öllu upp í grín.
Íronían sem varnarháttur getur gert til-
veruna bærilegri en hún er tvíeggjuð og
því viðsjál. „Við skilnað I“ er næstsíð-
asta ljóð bókarinnar, því er beint til
nafngreindra aðila, hressilega beinskeytt
og kaldhæðið: