Tímarit Máls og menningar - 01.03.2017, Page 36

K r i s t í n Ó m a r s d ó t t i r
36 TMM 2017 · 1
keppnir í bakstri, keppnir í viðskiptalífinu, keppnir í pylsuáti og kraftlyft-
ingum. Ég hata keppni af því að mér finnst mannkynið svo grátlegt og
brjóst um kennanlegt í viðleitni sinni til að sigra heiminn og til þess þurrkar
það út aðrar dýrategundir og rústar plánetuna á þeirri vegferð þess að sanna
fyrst og síðast fyrir sjálfu sér hvað það er frábært og klárt og hvað vísindin
og tæknin eru merkileg og áhugaverð. Sjáðu hvað byggingarnar eru háar –
mér finnst þetta allt saman frábært og góðra gjalda vert en líka svo tragískt.
Ég tek samt fram að mér finnst alveg gaman að horfa á til dæmis einn og
einn fótboltaleik: keppni milli sprækra hlaupagikkja í að sparka bolta inn
í ferning. En fjörtíuogfimm ára karlmaður sem hágrætur þegar liðið hans,
mestmegnis skipað nítján ára strákum, tapar í fótbolta? Þá er eitthvað að.
Hvað óttast þú mest?
Um daginn las ég að penninn væri öflugri en sverðið en pyngjan væri
öflugri en penninn – heimurinn stefnir þangað. Ég er of latur við að kveða
aðra í kútinn en rithöfundar verða að gera meira af því – við gerum ekki
nóg af því að láta í okkur heyra. Þess vegna finnst mér ógnvekjandi til-
hugsun þegar menn – ég ætla ekki að nefna menn úr íslensku stjórnmála-
lífi og atvinnulífi – einsog Donald Trump, sem drepur mig úr leiðindum á
innan við tíu mínútum, stýri meira og minna heiminum. Það er staðreynd
að stórfyrirtæki og auðkýfingar eru öflugri en ríkisstjórnir og listafólk.
Goldman Sachs er valdameiri stofnun en ríkisstjórn Bandaríkjanna – það er
ógnvekjandi tilhugsun. Þessir menn setjast ekki niður og hlusta á það sem
listafólk hefur að segja. Og það óttast ég mest: ef heimurinn hættir að hlusta.
Er heimurinn hættur að hlusta?
Nei, hann er ekki kominn svo langt.
Hvað er undarlegast við sjálfan þig?
Öðru hverju tek ég stíf kraftlyftingatímabil.
Hvenær og hvar varstu glaðastur hingað til?
Ég verð alltaf yfirmáta gáttaður þegar ég fæ áhnykkingu þess að annað
fólk er dauðlegt. Að sama skapi er ég einum of meðvitaður um eigin dauð-
leika. Ég gleðst innilega í hvert skipti sem ég vakna á morgnana – enn á lífi!
Sjitt …
Hvaða dyggð er ofmetin?
Metnaður.
Vanmetin?
Gjafmildi. Og leiði. Leiðinn er frumskilyrði sköpunar. Mig rámar í að hafa
séð Michel Houllebecq, þann fallega mann, segja eitthvað svipað.