Tímarit Máls og menningar - 01.03.2017, Síða 46

B j ö r n H a l l d ó r s s o n
46 TMM 2017 · 1
„Tilbúin?“ spurði hann og andardrátturinn var hraður og æstur. Bíla-
stæðahúsið var í strjálasta hluta bæjarins og ég gat séð snjóinn í fjöllunum
og hvítar öldurnar á sjónum langt úti á hafinu. „Já,“ sagði ég.
„Einn, tveir og nú!“ Við slepptum takinu. Rafmagnssnúran flaug framhjá
eyranu á mér svo að hvein í og fylgdi sjónvarpinu fram af brúninni. Við
lyftum okkur upp á handriðið til að sjá. Það var enginn hvellur. bara hávært
brothljóð þegar spjótið fór beint í gegnum skjáinn og klauf svartan plastkass-
ann í tvennt svo að innvolsið úr sjónvarpinu dreifðist um malbikið. Ég lét
mig falla aftur niður á gólfið og fylltist skyndilegri ofsahræðslu. Brothljóðið
hafði verið svo hátt.
„Komdu, við verðum að fara,“ sagði ég.
Hann horfði niður á mig. Var enn hangandi uppi á handriðinu með dangl-
andi fætur. „Sástu þetta?“ spurði hann. „Sástu?“
„Komdu!“ skrækti ég og hann sleppti handriðinu, lét sig falla niður á
gólfið og greip um hjólböruhandföngin. „Láttu þær vera, komdu bara! Við
verðum að fara!“ kallaði ég í fátinu en hann lét það ekki á sig fá heldur
hljóp af stað með börurnar fyrir framan sig svo að þær drógu hann áfram
niður alla rampana og út á götu. Ég fylgdi í kjölfarið á harða spretti. Við
skildum eftir okkur slóð af sinu. Hjólbörurnar voru enn hálffullar. Þegar út
var komið leit ég ekki í áttina að mölvaða sjónvarpinu heldur hljóp beint af
augum og hjartað í brjósti mér barðist eins og aldrei fyrr. Fæturnir hentust
áfram á sprettinum eins og ég fengi engu um það ráðið. Hann fylgdi á eftir
með hjólbörurnar. Ég heyrði skröltið í hjólinu og stutt og hröð skref hans
fyrir aftan mig. Hann var móður og másandi en kallaði samt á eftir mér:
„Það fór beint í gegn! Beint í gegn!“
Við hægðum ekki á okkur fyrr en við vorum komin í hvarf í undirgöngum
í grenndinni, hölluðum okkur upp að veggnum og reyndum að ná andanum.
„Beint í gegn!“ tönnlaðist hann á. „Beint í gegn!“ Gleðin var smitandi og
fyrr en varði var óttahnúturinn sem hafði hert að maganum mínum á bak
og burt, líkt og það hefði ekki verið ég sem hljóp alla þessa vegalengd með
hjartað í buxunum. Meira að segja þegar hann reyndi að stríða mér með því
hvað ég hafði verið hrædd neitaði ég því staðfastlega með glotti. „Jú víst, þú
varst skíthrædd!“ sagði hann en ég bara hló og hristi hausinn og vildi ekkert
kannast við það. Hann lét það niður falla og innan skamms vorum við farin
að lýsa atburðarásinni fyrir hvort öðru í smáatriðum; hvernig sjónvarpið
snerist einn hring í loftinu og skjárinn lenti beint ofan á spjótinu. „Sástu?“
spurðum við hvort annað í sífellu. „Já, en sástu?“
Við ákváðum á endanum að skila ekki hjólbörunum. „Maður veit aldrei,“
sagði hann, „við gætum þurft að nota þær aftur.“ Í staðinn ætluðum við að
fara með þær út í hraun og fela þær. Hann krafðist þess að fá að keyra mig
þangað í hjólbörunum. Á leiðinni hristi hann þær og skók, sikk-sakkaði