Tímarit Máls og menningar - 01.03.2017, Qupperneq 47

B a r n a l æ t i
TMM 2017 · 1 47
þvers og kruss um göngustíginn og kallaði „Passaðu þig! Passaðu þig!“ Ég
hló þar til mig verkjaði í magann og andlitsvöðvana, ríghélt með hvítum
hnúum í barminn og varð aum í rassinum af öllu skröltinu. Ég reyndi að
standa upp þegar við komum að göngubrúnni yfir Reykjanesbrautina af því
það var svo bratt upp en hann sagði: „Nei, sittu. Þetta er allt í lagi,“ og við
hægðum alveg á okkur á meðan hann stritaði við að ýta mér upp brattann.
Brúin lá í boga yfir veginn og hinum megin rann göngustígurinn niður
á við í langa og aflíðandi brekku. Ég fann fyrir fiðringi í maganum við það
að hugsa um niðurleiðina en á miðri brúnni staðnæmdist hann. Handriðið
borgarmegin var hátt járngrindverk með svo þéttum rimlum að ekki einu
sinni smábarn hefði getað komið hausnum þar á milli, en hinum megin var
handriðið gegnheill steinveggur. Ofan á veggnum lá gulbröndóttur köttur
og flatmagaði með lokuð augun í kvöldsólinni sem skein í gegnum feldinn
og á hvert einasta veiðihár svo að það var eins og yfir honum lægi glóandi
geislaslikja.
Nýi vinur minn sleppti takinu á handföngunum og gekk að kettinum.
Hreyfði sig varlega og rétti fram hönd til að bjóða kisa að þefa af sér. Ég
hélt niðri í mér andanum. Gat ekki hreyft mig né gefið frá mér orð, eins
og í dáleiðslu. Hávaðinn í bílunum sem þeystust sinnulausir framhjá fyrir
neðan okkur drekkti öllu hljóði. Kötturinn lyfti höfðinu og ég sá að hann
var ólarlaus en hann var of feitur og gæfur til að geta verið villiköttur. Hann
teygði letilega út eina loppu svo að klærnar sáust og loppan leit í eitt augna-
blik út eins og agnarsmá og loðin barnshönd með sundurglennta fingur, dró
hana svo til baka og geispaði svo að skein í hvítar og hvassar tennur í bleiku
munnholdinu. Augun voru eins á litinn og þykkt hunang, eins og sólin skini
í gegnum höfuðkúpuna og lýsti þau upp. Kisi nuddaði hausnum að handar-
bakinu og þó að ég heyrði ekki neitt vissi ég að hann var að mala. Vinur
minn sneri baki í mig og ég gat ekki séð framan í hann. Mér fannst eins og ég
gæti sjálf fundið fyrir heitum feldinum á milli fingranna minna. Jafn alúð-
lega og áður ýtti hann kettinum fram af. Kötturinn reyndi að grípa í brúnina
en náði því ekki og hvarf. Hann var strax kominn með hendurnar flatar ofan
á vegginn og fæturna frá jörðu til að sjá. Hann hékk þarna á veggnum eins
og hann væri að hífa sig upp úr sundlaug. Fyrir ofan okkur voru tvö lítil
ský sitt hvorum megin við öróttan þotureyk sem klauf himininn í tvennt.
Eitt augnablik hægðist aðeins á umferðinni á veginum og ég heyrði eins
og úr fjarska ámátlegt og kvalið mjálm sem nísti inn að beini, svo lagðist
umferðarniðurinn yfir allt. Hann lét sig síga aftur niður og kom til mín.
„Hún náði að komast í burtu,“ sagði hann á bak við mig og tók um hjól-
böruhandföngin. „Lenti á fótunum. Ég held hún sé mjaðmabrotin.“ Það tók
mig smá stund að átta mig á að hann var að tala um köttinn. Þetta var þá
læða. Ég þekkti ekki muninn en hann hafði séð það strax.
Eftir hávaðann á göngubrúnni var þögnin alger. Ég heyrði hvernig brakaði