Tímarit Máls og menningar - 01.03.2017, Síða 63

S í ð b ú i n n f u n d u r f j a n d v i n a
TMM 2017 · 1 63
gengu upp á sviðið og sögðu frá því hversu glaðir þeir væru að fá að vera
viðstaddir þennan stórkostlega viðburð. Hershöfðinginn og sonardóttir
hans voru þau sextándu í röðinni sem voru kynnt. Hann var kynntur sem
Tennessee Flintrock Sash, hershöfðingi í liði Suðurríkjahersins, þótt Sally
Poker hefði sagt herra Govisky að hann héti George Poker Sash og að hann
hefði aðeins verið undirofursti. Hún hjálpaði honum á fætur en var með svo
mikinn hjartslátt að hún var ekki viss um að hún myndi sjálf ráða við þetta.
Gamli maðurinn gekk hægt eftir ganginum, bar höfuð sitt hátt og kröftug-
lega og hélt hattinum að hjartastað. Hljómsveitin byrjaði að leika hergöngu-
sálm Suðurríkjanna, mjög mjúklega, og Suðurríkjadætur risu á fætur og
settust ekki aftur fyrr en hershöfðinginn var kominn upp á sviðið. Þegar
hann var kominn inn að miðju sviðsins með Sally Poker, sem hélt um oln-
boga hans, fyrir aftan sig gaf hljómsveitin allt í botn og lék hergöngusálminn
af krafti og gamli maðurinn, sem hafði sterka nærveru á sviðinu, heilsaði
skjálfhentur en ákveðið að hermannasið og stóð kyrr í sömu sporum þar til
síðasta rokan dó út. Tvær sætavísur, með Suðurríkjaderhúfur og í stuttum
pilsum, héldu fánum Sambandsríkjanna og Suðurríkjanna í kross á bak við
þau.
Hershöfðinginn stóð nákvæmlega í miðju sviðsljóssins sem náði einnig
að lýsa upp furðulega bogadregna sneið af Sally Poker – af blómaskrautinu,
gervi-demantabeltinu og hendi sem var kreppt utan um hvítan hanska og
vasaklút. Ungi maðurinn með ljósa liðaða hárið steig inn í sviðsljósið og
sagðist vera sérstaklega glaður yfir því að hafa hér viðstaddan þennan stór-
kostlega viðburð, mann sem hafði barist og særst í bardögunum sem þau
myndu fljótlega fá að sjá endurskapaða á djarflegan hátt á hvíta tjaldinu.
„Segðu mér, hershöfðingi,“ spurði hann, „hvað ertu gamall?“
„Níííííjutííííju og tveggja!“ hrópaði hershöfðinginn.
Af svip unga mannsins mátti ráða að þetta var það allra merkilegasta sem
hann hafði heyrt þá um kvöldið. „Dömur mínar og herrar,“ sagði hann, „við
skulum klappa kröftuglega fyrir hershöfðingjanum!“ og samstundis dundi
lófatakið yfir og ungi maðurinn gaf Sally Poker merki, með þumlinum, um
að hún ætti að leiða gamla manninn aftur í sæti sitt svo hægt væri að kynna
þann næsta. En hershöfðinginn hafði ekki lokið sér af. Hann stóð óhaggan-
legur í miðju sviðsljósinu, skaut hálsinum fram, með hálfopinn munn og
hin óseðjandi gráu augu hans gleyptu í sig dýrðina og fagnaðarlætin. Hann
ýtti sonardóttur sinni frá með olnboganum. „Viljiði vita hvernig ég held mér
svona ungum?“ hrópaði hann. „Með því að kyssa allar fallegu stelpurnar!“
Þessu var svarað með gríðarlegum fagnaðarlátum og það var einmitt á
því augnabliki sem Sally Poker varð litið niður á fætur sér og uppgötvaði
að í öllum asanum sem fylgdi því að hafa sig til hafði hún gleymt að skipta
um skó: þykku, brúnu, flatbotna leðurskórnir stungust undan faldinum á
kjólnum. Hún togaði harkalega í hershöfðingjann og hraðaði sér með hann
niður af sviðinu. Hann varð bálreiður yfir því að fá ekki að lýsa ánægju sinni