Tímarit Máls og menningar - 01.03.2017, Síða 65

S í ð b ú i n n f u n d u r f j a n d v i n a
TMM 2017 · 1 65
hershöfðingjanum með Sally Poker við aðra hlið sér og John Wesley á hina.
Hershöfðingjanum, sem hafði áður látið taka mynd af sér með fallegum
stúlkum, fannst ekki mikið til koma. Hann var búinn að gleyma hvers konar
viðburður þetta væri nákvæmlega sem hann átti að vera viðstaddur en hann
mundi að hann átti að vera í einkennisbúningum sínum og halda á sverðinu.
Að morgni útskriftarinnar þurfti Sally Poker að stilla sér upp í fylkingu
háskólans meðal þeirra sem höfðu lokið B.S. gráðu í grunnskólakennslu og
gat því ekki séð um það sjálf að koma honum á sviðið – en John Wesley, feit-
laginn ljóshærður tíu ára gamall drengur, sór og sárt við lagði að hann myndi
sjá um allt. Hún brá sér sem snöggvast aftur á hótelið í útskriftarskikkjunni
og klæddi gamla manninn í einkennisbúninginn. Hann var brothættur eins
og þurrkuð köngurló. „Ertu ekki spenntur, pápi?“ spurði hún. „Ég er að far-
ast úr spenningi!“
„Láttu sverðið í kjöltuna á mér, andskotinn hafi það!“ sagði gamli maður-
inn, „þar mun það ljóma.“
Hún lagði það þar, steig skref til baka og horfði á hann. „Þú lítur stórkost-
lega út,“ sagði hún.
„Fari það fjandans til,“ sagði gamli maðurinn hægum, hljómlausum en
ákveðnum rómi, líkt og hann tæki mið af slætti síns eigin hjarta. „Fari allt
fjandans klabbið í heitasta helvíti!“
„Svona, svona,“ sagði hún og sneri ánægð aftur til að sameinast fylking-
unni.
Útskriftarnemarnir biðu í halarófu fyrir aftan Vísindabygginguna og hún
fann sinn stað einmitt þegar hreyfing komst á röðina. Hún hafði sofið illa
nóttina áður og þegar hún dottaði, dreymdi hana æfingarnar og muldraði
upp úr svefninum: „Sjáið hann, sjáið hann?“ en vaknaði alltaf rétt áður en
hún gat snúið höfðinu til að líta á hann á bak við sig. Útskriftarnemarnir
þurftu að ganga framhjá þremur húsaröðum, undir steikjandi sól í svörtu
ullarskikkjunum sínum, og þar sem hún silaðist sljólega áfram hugsaði hún
með sér, að ef einhverjum þætti þessi háskólafylking tilkomumikil, þá ættu
þeir bara að bíða þar til þeir sæju gamla hershöfðingjann í gráa einkennis-
búningnum, sem bar hugrekki hans vitni, og snyrtilega unga skátadrenginn
sem myndi rúlla hjólastólnum staðfastlega yfir sviðið með sólargeislana
glampandi á sverðinu. Hún gerði ráð fyrir að John Wesley væri núna með
gamla manninn tilbúinn fyrir aftan sviðið.
Svarta fylkingin mjakaðist framhjá tveimur húsaröðum og komst inn á
brautina sem lá beint inn í hátíðarsalinn. Gestirnir stóðu á grasinu og skim-
uðu eftir sínum útskriftarnemum. Karlarnir ýttu höttum sínum aftur og
þurrkuðu svitann af enninu og konurnar toguðu kjóla sína aðeins frá öxl-
unum svo þeir límdust ekki við bakið. Útskriftarnemarnir, í sínum þungu
skikkjum, litu út eins og verið væri að vinda síðustu dropa fáfræðinnar af
þeim í formi svita. Sólargeislarnir endurvörpuðust af brettum bifreiða og
köstuðust á milli súlna á byggingunum svo augun vikust í sífellu undan