Tímarit Máls og menningar - 01.03.2017, Qupperneq 66

F l a n n e r y O ’ C o n n o r
66 TMM 2017 · 1
einum ljósbjarma og drógust að öðrum. Augu Sally Poker drógust að kóka-
kóla sjálfssalanum sem hafði verið stillt upp við hlið hátíðarsalarins. Þar
sá hún að hershöfðingjanum hafði verið lagt, brúnaþungur og hattlaus sat
hann í stólnum í brennheitri sólinni, á meðan John Wesley, með skyrtuna
upp úr að aftan, lá með mjöðm og kinn að sjálfsalanum og þambaði kók.
Hún braust út úr röðinni, stökk til þeirra og hrifsaði af honum flöskuna.
Hún hristi drenginn, girti hann harkalega og setti hattinn á höfuð gamla
mannsins. „Svona, drífðu hann þangað!“ sagði hún og benti stífum fingri á
hliðardyr á byggingunni.
Sjálfum fannst hershöfðingjanum að lítið gat færi stækkandi efst á hausnum
á sér. Drengurinn ýtti honum hratt niður stíg og upp rennu og inn í bygg-
inguna og hossaðist með hann yfir dyraþröskuld sem vissi að sviðinu og
kom honum fyrir þar sem honum hafði verið fyrirskipað og hershöfðinginn
starði fram fyrir sig á öll þessi höfuð sem virtust flæða saman og augu sem
færðust af einu andliti yfir á annað. Nokkrar verur í svörtum skikkjum
komu og tóku í hönd hans og hristu hana. Svört fylking flæddi niður báða
gangana og myndaði tignarlegt ómandi lón fyrir framan hann. Hljómkviðan
virtist vera á leiðinni inn í höfuð hans, í gegnum litla gatið og eitt andartak
fannst honum að fylkingin ætlaði þangað inn líka.
Hann vissi ekki hvaða fylking þetta var en það var eitthvað kunnuglegt
við hana. Það hlaut að vera vegna þess að hún væri komin á hans fund, en
hann var ekkert hrifinn af svartri fylkingu. Þær fylkingar sem vildu á hans
fund, hugsaði hann pirraður, ættu að hafa uppblásin farartæki með fallegum
stelpum, eins og skrúðgangan á undan frumsýningunni. Þessi viðburður
hlaut að vera eitthvað tengdur Sögunni, eins og þeir voru alltaf að halda.
Hann kærði sig ekkert um það. Það sem var liðið kom manni sem lifði í
núinu ekkert við og hann lifði í núinu.
Þegar öll fylkingin hafði sameinast í eitt stórt svart lón, tók svartklædd
vera til máls fyrir framan það. Veran var að tala eitthvað um Söguna og
hershöfðinginn tók ákvörðun um að hlusta ekki, en orðin héldu áfram að
leka inn um litla gatið á höfði hans. Hann heyrði nafn sitt nefnt og stólnum
hans var skutlað fram og skátadrengurinn hneigði sig djúpt. Þeir kölluðu upp
nafnið hans og feiti krakkaormurinn hneigði sig. Fjandinn eigi þig, reyndi
gamli maðurinn að segja, farðu frá, ég get staðið upp! – en honum var ýtt
harkalega tilbaka áður en hann gat risið á fætur og hneigt sig. Hann bjóst
við að öll þessi læti væru sér til heiðurs. Ef hann var búinn ætlaði hann ekki
að hlusta á meira. Ef þetta litla gat væri ekki á hausnum á honum hefði ekki
eitt einasta orð komist þar inn. Hann var að spá í að stinga fingri í gatið til
að loka fyrir en gatið var aðeins stærra en fingurinn og honum fannst það
vera að dýpka.
Önnur svört skikkja hafði komið í stað þeirrar fyrstu og var að halda
ræðu og hann heyrði nafn sitt nefnt aftur en þeir voru ekki að tala um hann,
þeir voru enn að tala um Söguna. „Ef við gleymum fortíðinni,“ sagði ræðu-