Tímarit Máls og menningar - 01.03.2017, Síða 67

S í ð b ú i n n f u n d u r f j a n d v i n a
TMM 2017 · 1 67
maðurinn, „þá munum við ekki eftir framtíðinni og það er kannski eins
gott, því við munum ekki eiga neina framtíð.“ Hershöfðinginn heyrði þessi
orð á stangli. Hann hafði gleymt Sögunni og ætlaði sér ekki að rifja hana
upp aftur. Hann var búinn að gleyma hvað konan hans hét og hvernig hún
leit út og hvað börnin hans hétu og hvernig þau litu út eða hvort hann ætti
yfirhöfuð konu og börn, og hann var búinn að gleyma staðarheitum og stöð-
unum sjálfum og hvað hafði gerst á þeim.
Gatið á hausnum fór mjög í taugarnar á honum. Hann hafði ekki reiknað
með að fá gat á hausinn á þessum viðburði. Það var þessi hæga svarta hljóm-
kviða sem hafði orsakað það og þótt ómurinn hefði að mestu stöðvast fyrir
utan, var ennþá dálítið af honum í gatinu og gróf sig dýpra og hreyfðist
meðal hugsana hans, hleypti orðunum sem hann heyrði inn í myrka afkima
heilans. Hann heyrði orðin, Chickamauga, Shiloh, Johnston, Lee og hann
vissi að það var hans vegna sem þessi orð voru sögð, þótt þau hefðu enga
merkingu fyrir hann. Hann velti fyrir sér hvort hann hefði verið hershöfð-
ingi við Chickamauga eða við Lee. Hann reyndi að sjá sjálfan sig fyrir sér á
hestbaki í miðju uppblásins farartækis sem var fullt af fallegum stúlkum,
akandi hægt niður aðalgötuna í miðbæ Atlanta. En þess í stað byrjuðu gömlu
orðin að hrærast í höfði hans líkt og þau væru að reyna að rykkja sér úr stað
og öðlast sjálfstætt líf.
Ræðumaðurinn hafði lokið við að tala um þetta stríð og var byrjaður á því
næsta og var farinn að nálgast eitt í viðbót og öll orðin sem hann notaði voru,
eins og svarta fylkingin, fremur óljós og pirrandi. Langur fingur hljóm-
kviðunnar stóð í höfðinu á hershöfðingjanum, potandi í mismunandi bletti
sem voru orð og hleypti ljósglætu að orðunum sem héldu þeim á lífi. Orðin
fóru að nálgast hann og hann sagði, Fjandinn hafi það! Ég læt ekki bjóða
mér þetta! Og hann byrjaði að mjaka sér aftur á bak til að komast undan. Þá
sá hann veruna í svörtu skikkjunni setjast niður og það urðu læti og svarta
lónið fyrir framan hann byrjaði að drynja og flæða að honum úr báðum
áttum, að hægu svörtu hljómkviðunni og hann sagði: Hættiði, fjandinn
sjálfur! Ég get ekki gert nema eitt í einu! Hann gat ekki bæði varið sig gegn
orðunum og sinnt fylkingunni og orðin sóttu hratt að honum. Honum leið
eins og hann væri á flótta aftur á bak og orðin sóttu að honum eins og skot-
hríð úr framhlaðningum sem rétt missir marks en færist nær og nær. Hann
snerist á hæli og byrjaði að hlaupa eins hratt og hann gat en uppgötvaði að
hann var að hlaupa í áttina að orðunum. Hann var að hlaupa beint inn í
skothríð orða og tók á móti þeim með runu af blótsyrðum. Um leið og hljóm-
kviðan óx og nálgaðist hann opnaðist honum gjörvöll fortíðin, úr engu, og
með nístandi sársauka fann hann hvernig líkami hans var sundurskotinn á
óteljandi stöðum og hann féll niður og svaraði hverju skoti með blótsyrði.
Hann sá mjóslegið andlit konu sinnar sem horfði á hann gagnrýnisaugum
í gegnum gullspangar-gleraugun; hann sá einn hinna rangeygðu, sköllóttu
sona sinna og móðir hans kom hlaupandi til hans með áhyggjusvip; þá kom