Loðdýrarækt - 01.09.1931, Page 77

75
þeim. Höfuðið ber skýr einkenni nagdýra, sér-
staklega eru það framtennurnar, er gefa því
þann svip, og ennfremur kinnvöðvarnir, sem eru
mjög sterklegir. Hauskúpan er fremur flöt, eyr-
un lítil og hverfa liér um bil í hárin, og stuðl-
ar þetta mjög að því að gera dýrið klunnalegt
útlits. Meðallengd er talin vera um 60 cm. frá
nefbroddi aftur að skotti, sjálft skottið um 40
cm. Fullvaxið karldýr verður um 12 kg. að þyngd,
kvendýrið um 8 kg.
Eins og áður er getið, gýtur nútrían í ofur-
litlum grenjum, er liún grefur í þurra vatns-
eða árbakka. Þar gerir hún sér notalegt og þrifa-
legt ból úr þurru grasi. Mjög er það misjafnt
hve marga unga hún á i einu, frá 2 upp í 8,
jafnvel kemur fyri r að liún eigi 9—10. Ung-
arnir eru mjög vel þroskaðir, er þeir fæðast,
eru bæði klæddir hári og sjáandi. Spenunum
er svo einkennilega fyrir komið, að þeir eru
uppi á baki móðurinnar, skamrnt frá hryggnum.
Ungarnir sitja því uppréttir er þeir sjúga. Spen-
arnir eru inni í þéttu hárinu, en ungarnir kom-
ast fljótt á lag með að finna þá. Þeir eru fljótt
sprækir, svo þroskaðir sem þeir eru, jafnvel
fáum klukkustundum eftir að þeir fæðast fara
þeir á kreik. Þeir þurfa líka fljótlega á fæðu
að halda með móðurmjólkinni og' eru sæmilegir
sundgarpar strax og þeir koma í vatnið. Lifi
þeir og móðirin við góð lífskjör, þykir það hin
fegursta sjón að sjá til þeirra allra i næði. Þeir
leika sér fjörlega, bæði sín á milli og við móð-