Loðdýrarækt - 01.09.1931, Qupperneq 92

90
an dindil. Kroppurinn er nokkuð saman rekinn,
fæturnir hærri og grennri en á bjarndýrunum.
A framfótunum eru fing'ur líkt og' á öpum og'
notar hann þá álíka fimlega og þeir. Hann er
grá-yrjóttur á lit, misjafnlega dökkur, skottið
þverröndótt, hárið þétt og mjúkt og' skinnið á-
gætis grávara. Hann á heima i Norður-Ame-
riku, nú orðið mest í Kanada norðarlega, og
eru betri skinn af þeim þar norðurfrá lieldur
en sunnar. Nafnið liefir hann fengið af þeim
hætti sinum, að þvo fæðu sína upp úr vatni,
ef liann getur því við komið, áður en liann
neytir hennar. Hann nuddar liana milli „handa“
sinna, líkt og þegar þvegið er úr tusku.
Þvottabjörninn er fjölæta, étur allt, sem að
kjafti kemur, ef svo mætti að orði komast. Hann
veiðir smádýr og fugla, sýpur úr eggjurn, svo
að enginn dropi fer niður. Hann er fíkinn i alls-
konar ávexti og ber. Froska, skeljar, —- sem
hann brýtur og nær svo í innihaldið — og jafn-
vel skorkvikindi, leggur liann sér til munns. Og
liann liefir lag á að veiða sér fisk úr vatni. Hann
er jafnfær að klifra í tré, synda í vatni og hlaupa
á jörðinni. Hann leggst í dá, að minnsta kosti i
Kanada, meðan harðast er að vetrinum, eins og
frændur hans gera margir.
Eins og' það, sem hér að ofan er sag't, ber með
sér, er þvottabjörninn fjölliæfari en flestir aðr-
ir sambýlingar hans í dýraríkinu. Hann þykir
líka eitthvert hið skemmtilegasta dýr, sem menn
hafa fengizt við að temja. Brehm lýsir varla