Loðdýrarækt - 01.09.1931, Qupperneq 116

114
og það er, að búast má við að dýrunum verði
útrýmt með öllu þegar minnst varir. Eina hjálp-
in er hve erfitt er að komast á þær slóðir, þar
sem þau lialdast við enn þá. Enginn veit hve
mikið er til af þeim þar. Það er undir þvi kom-
ið, hve mikið haglendi er þar. Sumstaðar er lág-
lent á eyjum þessum, og er þar sjálfsagt víða
haglendi nokkurt, en víða eru jökli hulin fjöll
þar sem engin skepna getur lifað.
Þeir, sem kunnugastir eru sauðnautunum, full-
yrða að fækkun þeirra stafi alls ekki af því, að
þau séu að deyja út af sjálfu sér. Bezta sönnun
þess virðist mér það, að þau hafa svo að segja
nýverið þokazt yfir á Grænland og langt suður
eftir austurströnd þess. Þegar fyrst var komið
á austurströnd Grænlands, t. d. Scoresby um
1820, sáust þar ekki sauðnaut. í leifum Skræl-
ingja, sem fundist hafa á austurströndinni, hafa
menn ekki orðið varir við bein úr sauðnautum.
Aftur á móti hafa hreindýr verið þar algeng.
Þegar komið var þangað aftur, slcömmu fyrir
aldamótin siðustu, og síðar, voru þar komin
sauðnaut en hreindýrin liorfin. Ekki er til full-
nægjandi skýring á því hvernig á þvi stendur,
að hreindýrin hafa horfið þaðan. En hitt er
víst, að sauðnaut eru orðin þar algeng, allt suð-
ur á Scoresbyland (nokkru norðar en fslánd er).
Sunnar hefir þeirra ekki orðið vart enn þá, enda
taka við miklar auðnir suður af Scoresbysundi.
Hvernig hefir svo tilraunin með sauðnautin
gengið hér lijá oss?