Loðdýrarækt - 01.09.1931, Side 117

115
Því miður er sú saga ærið raunablandin. Eins
•og flestum mun vera orðið kunnugt eru nú öll
dýrin dauð, þau er við komum með frá Græn-
landi sumarið 1929. Sex af sjö dóu strax um
haustið. Eftibí upplýsingum dýralæknisins, hr.
Hannesar Jónssonar, varð bráðapest þeim að
bana. Vigfús Sigurðsson, félagi minn, sem liirti
um dýrin, fullyrti hið sama; sagði liann að það
leyndi sér ekki á lyktinni af dauðum dýrum þeg-
ar um pest væri að ræða. Við krufningu á
dýrunum fann dýralæknirinn engan annan
kvilla að þeim. Hann taldi einnig að það
hefði sýnt sig að þau hefðu haft meira mót-
stöðuafl við veikinni en sauðfé; þau lifðu sum
í 10 daga eftir að veikinnar varð vart í þeim, en
kindur drepast á einu dægri. Eitt dýrið lifði af,
kvíga er við höfðum nefnt Siggu. Hún var bólu-
sett, og' þreifst mætavel, að því er séð varð. Eg
kom austur að Gunnarsholti á Rangárvöllum,
þar sem hún var, ásamt nokkrum félögum mín-
um af Gottu, í ágústmánuði í fyrra. Við glödd-
umst mjög við að sjá hve feit hún var og bústin,
auðsjáanlega miklu sællegri en vetrungar, sem
við höfðum átt við á Grænlandi um líkt leyti
sumarið áður — enda var munur á haglendinu.
En að áliðnum vetri síðastl. drepst liún. Höfðu
fundizt 14 sullir í lifrinni, og telur dýralæknir
það hafa orðið banamein liennar. Er hörmulegt
til þess að vita, að þessi ógeðsleg'i kvilli, sulla-
veikin, skuli enn vera í slikum algleymingi hér,
8*