Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2013, Síða 72

Múlaþing
A Iftarungar. Ljósmynd: Rán Þórarinsdóttir.
starfa sem sinna þurfti frá bænum. Fyrir kom að þær eltu þegar riðið var á næstu bæi en það
var síður vinsælt af fjölskyldunni að láta þær elta sig í slíkum erindaferðum. Verst þótti þegar
þær settust með bægslagangi nærri hestunum sem riðið var á, en þeir áttu til að fælast þegar
álftirnar hlössuðust niður fast upp við þá. Hallveig mundi að Einar bróðir hennar datt eitt
sinn af baki þegar önnur álftin lenti fyrir aftan hest hans og fældi hann.
Arnheiði tókst að kenna álftunum að syngja eftir pöntun. Þá settist hún á hlaðið með þær
beggja megin við sig, tók utan um þær og kvað; „syngi, syngi, svanur minn“ og með það
sama tóku álftirnar til við að syngja fullum hálsi og drógu hvergi af sér. Var þetta oft haft til
skemmtunar gestum sem komu að Heiðarseli og vakti mikla kátínu. Nokkuð voru álftimar
mislyndar og ekki alltaf upplagðar til að syngja dúett. Þær gerðu líka skýran mannamun og
þeir einu sem gátu fengið þær til slíkra sviðslista voru heimasætan Amheiður og Guðjón
bóndi, aðrir nutu ekki þeirrar virðingar. Vel getur verið að þar sem getu hænunnar sleppti í
uppeldinu á svo stórvöxnum sundfuglum, hafí einhverjir af heimilisfólkinu komið þar í stað
og álftirnar upplifað vissar manneskjur á heimilinu sem foreldri sitt.
Eftir tveggja til þriggja ára heimilisfesti á Heiðarseli kallaði náttúran og álftunum rann
blóðið til skyldunnar. Þótt þær hefðu hræðst verulega aðrar álftir í fyrstu, áttuðu þær sig brátt
á því að lífíð beið utan við túngarðinn. Þær hurfu frá bænum eitt sumarið til eiginlegri lífs-
máta og sáust ekki þar heima eftir það, en minningin um þessi fyrirferðarmiklu fósturbörn
lifði lengi meðal fólksins í heiðinni.
70