Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2013, Side 78

Múlaþing
Gunnlaugs þar innfrá, Ijarri öllum bæjum.
Þú ræður fram úr þessu sjálfur, ég hef sagt
þér hvað þarf að gera og hvað mér fmnst.“
Þorkell hellti svo full drykkjarílátin og sagði.
„Við skulum drekka í botn, það er gott fyrir
svefninn.“ Daginn eftir fór Einar heim.
A tilsettum tíma barst Einari bréf Þor-
kels, sem veitti upplýsingar um ferðir Gunn-
laugs inn í Hrafnkelsdal. Einar vissi um tvo
vinnumenn í Fljótsdal, sem ætti að vera hægt,
að kaupa í svona verk. Annar þeirra var
rauðhærður spjátrungur, varla tvítugur, með
sofandi samvisku, en vildi gera hvað sem var
fyrir peninga. Hinn maðurinn var um fertugt,
saman rekinn og sterkur, en svo illa innrættur
að margir töldu hann ekki heilan á geði með
köflum. Hingað kom hann í vinnumennsku
af Suðurlandi og fylgdi sá orðrómur að hann
hefði drepið mann ofltar en einu sinni, en alltaf
sloppið við dóm, vegna ónógra sannana.
Eftir mikið sálarstríð, fékk Einar þessa tvo
vinnumenn lánaða, en gaf sínu vinnufólki frí
í nokkra daga. Enginn vissi að þeir fóru að
heiman, nema móðir Einars og svo vildi til, að
enginn kom á meðan þeir voru í burtu. Þessir
vinnumenn komu þegar dimmt var orðið, og
þá var lagt af stað. Snjólaust var í Fljótsdal
en svellglottar hér og þar, en þeir urðu að láta
myrkrið skýla sér framhjá öllum bæjum, þótt
hnotgjarnt væri fyrir þá í myrkrinu. Betra
var uppi á heiðinni, þar var gott gönguleiði á
hjami. Þeim sóttist því ferðin vel eftir harð-
fenninu, því skíma var af tungli.
Daginn eftir leyndust þeir í Hrafnkelsdal.
Einar og strákurinn voru austanvert í dalnum
en karlinn fór vestur yfir ána og faldi sig innar
í dalnum, skammt fyrir innan hrossahópinn.
Brátt sjá þeir til ferða Gunnlaugs og stefnir
hann á hólinn, sem karlinn felur sig á bakvið.
Gunnlaugur sest niður og tálgar spýtu, hann
syngur og virðist glaður að vera einn í dalnum.
Einar sér karlinn læðast að Gunnlaugi og
vonar að þetta taki fljótt af, en á sama andar-
taki og karlinn ætlar að reka hnífínn í Gunn-
laug, sprettur hann upp og stekkur til hliðar.
Karlinn greip þá upp prikið sem Gunnlaugur
hafði misst og braut það í tvennt.
Einari fmnst nú vandast málið og hugsar
ergilegur. Því gat ekki mannskrattinn drepið
Gunnlaug strax, eins og hann átti að gera. Ég
hafði aldrei hugsað mér að gera það sjálfur, en
núna er hann búinn að sjá okkur og má ekki
sleppa. Einar og strákurinn hlaupa í veg fyrir
hann. Þeir læðast að honum úr öllum áttum,
hann hefur ekki ráðmm til að flýja, þeir em
allstaðar. Gunnlaugur hendir að þeim grjóti
svo þeir verða að hörfa frá.
Einari líkar illa að þetta skuli vera orðið
öðmvísi en ráðgert var og sýnist að Gunn-
laugur muni brátt sleppa frá þeim. Allt í einu
skilur hann að Gunnlaugur er að ná forskoti
til að stökkva norður af barðinu og þá er hann
sloppinn á hlaupum út dalinn. Einar hleypur
til og stekkur í veg fyrir Gunnlaug norður
af barðinu, hann nær í hann en Gunnlaugur
losnar, þá er sá rauðhærði fyrir og Gunn-
laugur sleppur líka frá honum og hleypur
áfram. Þá nær karlinn honum en missir hann
afltur. Einar veit samt að Gunnlaugur þreytist
og mæðist, hann er einn en þeir eru þrír sem
stökkva alltaf í veg fýrir hann. Það er samt
engu líkara en ógemingur sé að festa hendur
á þessum manni. Þeir em allir orðnir móðir
og þreyttir sem sækja að honum. Einari tekst
loksins að ná taki á Gunnlaugi. „Nú skalt þú
ekki sleppa,“ hvæsir hann og ræðst á Gunn-
laug af mikilli heift. „Þú færð aldrei Sólveigu,
þótt þú drepir mig,“ segir Gunnlaugur. Einar
svarar: „Hún mun hvorki frétta né trúa að ég
hafí drepið þig, aldrei mun það vitnast.“ Þeir
fljúgast á upp á líf og dauða.
Þó Gunnlaugur sé liðugur og snöggur í
hreyfingum, er hann mjög tekinn að mæðast.
Einar er sterkari og þegar honum tekst loksins
að hafa Gunnlaug undir, ætlar hann að stinga
hnífnum í hann. Gunnlaugi tekst ennþá að
halda frá sér hnífnum, hann horfir fast í augun
á þessum manni og spyr: „Af hverju ætlarðu
76