Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2013, Blaðsíða 83

Gunnlaugsbani - draumur
áttum, hvort hann ætti að leggja strax af stað
með hestana, eða setjast niður smá stund.
Það var tvennt sem hann hafði sérstaklega
gaman af, það var að syngja og skera út. Það
freistaði hans ákaflega að nota stundina, því
hann fékk sjaldan tækifæri til þessara áhuga-
mála. Gunnlaugur settist niður og hugsaði að
lítil stund gæti ekki skipt máli, hann ætlaði að
passa það að gleyma sér ekki núna.
Hann naut augnabliksins og söng, frjáls og
glaður. Það var yndisleg íjallakyrrð í dalnum,
það eina sem heyrðist var frísið í hestunum.
Hann einbeitti sér að því að skera út prikið,
það var ætlað Sólveigu. Nú var allt farið að
líta betur út fyrir þeim, fyrst faðir hennar var
orðinn honum vinveittur. Þetta hlaut allt að
fara vel. Sólveig ætlaði að setja föður sínum
úrslitakosti í vor, ef hann vildi þá ekki sam-
þykkja giftingu þeirra, færu þau bæði í burtu.
Gunnlaugur gat varla trúað því að svo
ótrúlega mikil hamingja biði hans að Sólveig,
sem bar af öllum með andlegt og líkamlegt
atgerfi, hefði gefíð honum einum alla ást sína.
Hún sagðist hafa vorkennt Einari í Görðum,
þegar faðir hennar bauð honum í heimsóknina
í haust til að koma þeim saman, en hann myndi
varla koma aftur. Hún sagðist ekkert hafa út
á Einar að setja, en engar tilfinningar bera til
hans heldur. Þess vegna yrði hún alltaf hrædd
þegar hann horfði á hana þessu hungraða
augnaráði.
Gunnlaugur heyrði skrjáfa í grasinu rétt
hjá sér og stökk á fætur, hann hafði víst gleymt
sér núna og naumlega bjargað lífi sínu með
því að bregða svo fljótt við. Það hafði læðst
að honum morðingi með hníf og engu mátti
muna að hann lægi þama dauður. Maðurinn
er stór og kraftalegur, en fádæma illilegur á
svipinn. Gunnlaugur verður svo undrandi, að
hann starir um stund á þennan ókunna mann
og skilur ekki hvað um er að vera. Maðurinn
tekur upp prikið sem Gunnlaugur hafði misst
og brýtur það í tvennt. Þá hleypur Gunnlaugur
af stað. Þegar hann sér Einar í Görðum, skilur
hann allt. Þeir hafa setið fyrir honum til þess
að drepa hann. Þorkell hefur lagt á ráðin af
því honum mistókst sjálfum að ráða hann af
dögum. Hann hafði blekkt þau með glaðlegu
og góðu viðmóti, ef honum tækist ekki að
sleppa, yrði Sólveig látin giftast morðingja
hans, án þess hún vissi. Honum hafði fundist
veröldin góð og fögur fyrir andartaki, en það
hafði verið blekking. Þetta var grimmur og
harður heimur, tueð svikum og undirferli.
Kannski var það orðið of seint fyrir hann að
vita það fyrst núna.
Þeir vom þrír sem sóttu að honum með
hnífa og vömuðu honum að geta hlaupið út
dalinn. Þeir spruttu upp alstaðar og alltaf var
einhver að koma aftan að honum. Gunnlaugur
reif upp grjót og kastaði að þeim til að halda
þeim ijær. Hann mæddist mjög á grjótkastinu
og þegar hann sá að einn þeirra var horfinn,
stökk hann norður af barðinu til að hlaupa
áfram út eftir dalnum. Þá spratt sá horfni upp
fyrir framan hann, áflog, hlaup áfram, annar
maður, áflog og hlaup. Þegar Einar nær honum
er Gunnlaugur orðinn svo móður að hann á
erfitt með að tala, og halda frá sér hnífnum
þegar Einar ætlar að stinga hann.
Gunnlaugur reynir að tala fyrir lífi sínu,
hann er líka að blása mæðinni og safna örlitlu
þreki til þess að reyna að koma vitinu fyrir
þá. Smá hik á þessum mönnum gæti nægt
honum til þess að sleppa frá þeim. Hann hefur
ekki gert þeim neitt nema að vera til, sárasti
óréttur er að vera sviptur lífinu. Einar hlustar
en hikar við að taka ákvörðun, vill heyra álit
fylgdarmanna en þeir þurrka út lífsvon hans.
Gunnlaugur hreyfir sig snöggt, hnífurinn
lendir í handlegg Einars og hann sleppur, en
ekki nema andartak. Karlinn sem ætlaði að
drepa hann í upphafi, nær honum strax, og
svo ráðast þeir báðir á hann djöfulóðir með
hnífana. Sársauki, örvænting, ólýsanlegar
kvalir og svo verður allt dimmt, en sárast af
öllu er að Sólveig fær kannski aldrei að vita
hverjir gerðu honum þetta. Gunnlaugur sér
81