Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2013, Qupperneq 125

Frá vetrardvöl í Holti í Fellum
Flestar fréttir bárust, sumar seint, ekki allar
og helst þær, sem máli skiptu.
Við Jón lögðum snemma af stað að morgni
3. desember. Veður hélst enn stillt og gott.
Jón ákvað að fara þvert austur yfir heiði,
svokallaðan Bessastaðaveg milli Fljótsdals og
Jökuldals. Vegurinn fékk nýja þýðingu eftir að
Jökla var brúuð á milli bæjanna, Hákonarstaða
og Klaustursels árið 1904. Leiðin er nokkru
styttri en áfanginn tveimur dögum fyrr eða
um 17 km loftlína. Hann taldi að við gætum
orðið dagþrota á lengri leiðinni. Við vorum
með 14 kindur, flestar frá Asi og Holti en
fímm úr Fljótsdal, þar á meðal heldur mjós-
leginn lambhrútur.
Eins og tveimur dögum áður var orðið
albjart, þegar við komum á heiðarbrún. Við
héldum okkur á glöggri slóð á Bessastaðavegi.
Þíða hafði verið um nóttina og því minni
gljá en áður. Okkur tókst að fá létt rennsli
á fjárhópinn, svo að reksturinn varð auð-
veldur. En á miðri heiði fór lambhrúturinn
að dragast aftur úr og jafnaði sig ekki þótt
við hvíldum féð. Á Miðheiðarhálsi kvaðst
Jón taka til sinna ráða og bað mig fylgja fénu
einn um stund. Eftir rúman hálftíma náði hann
mér og kindunum aftur. Var nú skammt að
Bessastaðakíl, sem þær runnu stanslaust yfir.
Nokkru austar fer vegurinn að lækka niður
að Bessastaðaárgili. Var nú komið sólarfall
og birtu brá eftir skamma stund. Reksturinn
hafði gengið vel en heldur seint um miðbik
dagsins. Rökkva tók þegar við nálguðumst
gilið. Við komum í Bessastaði í hálfdimmu.
Þetta reyndist þægileg ferð í góðu veðri um
hinar fomu Bessagötur. Alla dagana var hin
besta útsýn á heiðinni.
Jón bað um gistingu, sem var fúslega veitt,
reksturinn hýstur og gefin heytugga, en kindur
úr Fljótsdal teknar úr. Kvöldið leið svo við
spjall um svipað efni og hin kvöldin í ferðinni.
En þarna var miklu yngra fólk í heimili og
fylgdist betur með því, sem gerðist í heims-
styijöldinni. Aldrei spurði ég Jón að því, hvort
hann hefði gert grein fyrir lambhrútnum. En
í þessum tilfellum er skylt að farga slíkum
kindum, því annars bíður þeirra hræðileg
útreið eftir tófur eða hrafna.
Hinn 4. desember lögðum við Jón af stað
í hálfbjörtu síðasta áfangann út í Fell. Veður
var milt og þítt og hafði svo verið um nóttina.
Reyndist dálítill dráttur í Hengifossá. Við
rákum féð yfir hana dálitlu neðar en þar, sem
brúin var byggð fáum árum síðar. Eg ætlaði að
vaða ána, en þá kallaði Jón til mín og sagðist
vilja bera mig yfir. Var hann svo ákveðinn að
ég lét strax undan, kunni eiginlega ekki við
annað. Þetta tók ekki nema nokkrar mínútur.
Þá tók Jón upp glas með Hoffmannsdropum
og saup úr því, gekk svo hratt að næsta barði
og settist þar niður til að vinda úr sokkum
sínum. Kindumar gripu niður á meðan. Nú
mnnu þær greitt á vegi eftir þetta. Ég minnist
þess að hjá Parthúsum fyrir utan Arnheiðar-
staði minntist Jón á draugasöguna um Part-
húsa-Jón, sem hélt þar til, tók ofan hausinn og
stakk honum í handarkrika sinn, þegar heldri
menn fóru framhjá.
Mjög skemmtileg gönguleið er frá Brekku
í Fljótsdal út að Skeggjastöðum í Fellum, því
fögur útsýn blasir hvarvetna við. Við komum
í Holt nokkru eftir hádegi, hýstum reksturinn,
létum heimakindur strax út á tún en gáfum
hinum fimm heytuggu til að rífa í sig meðan
Jón kom inn til að fá sér kaffisopa. Síðan hélt
hann áfram og hefur áreiðanlega verið kominn
heim í Ás fyrir dimmu.
Þegar ég lít til baka eftir sjötíu ár, undrast
ég veðurheppni okkar í ferðinni. Veðrið var
milt og stillt alla dagana og útsýn frábær til
fjalla, jökuls og heiða. Samt furða ég mig
á dirfsku húsbændanna að senda okkur tvo
á svona langa vegu til ijársókna í svartasta
skammdegi, annan rúmlega sextugan að aldri
en hinn sextán ára. En ég met það nú sem
drengskaparbragð hjá Jóni Einarssyni að hann
skyldi bera mig yfir Hengifossá. Ég minnist
hans sem góðs ferðafélaga.
123