Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2013, Side 156

Múlaþing
hafa verið í nóvembermánuði eða snemma á
jólaföstu. Jörð var þá mikið til auð, það hafði
nú reyndar snjóað töluvert seinast í október
eða snemma í nóvember, en snjóinn svo tekið
upp aftur, þannig, að það var autt í byggð
og götur mikið til auðar, en snjór nokkur
til ijalla. Þá um veturinn var unnið að því
á Madsenshúsi að fylla upp grunninn undir
húsinu, með mold og grjóti og efnið tekið í
bakkanum þar fyrir ofan, og rjetta það af þar
sem það var farið að síga. Uppfyllingin var
mikið verk og erfítt, því bæði er húsið stórt
og grunnurinn djúpur, því húsið stendur svo
langt fram í ijörunni, að á stórstraum fellur
sjór aldrei alveg út fyrir grunninn.
Það var á sunnudegi laust efltir miðjan dag,
að við vorum nokkrir strákar að flúskrast á
bryggjunni fyrir neðan húsið, okkur þótti gott
að vera þar, því bryggjan var auð og hrein efltir
hlákuna. Einn okkar hafði farið að gjægjast
gegnum gat á hurðinni sem innst var. Allt í
einu kallar hann upp: „Hver er þama inni,
er það Böðvar.“ Nú þyrptumst við allir að
hurðinni, jeg var fyrstur, að fínna annað gat,
fleiri vom þau ekki en þessi tvö. Þau voru
bomð með stórum nafri, svo þau vom alveg
tilvalin til að gægjast í gegnum þau. Fyrst sá
jeg ekkert því dimmt var inni, því gluggar
voru fáir og með brotnum rúðum, og trje
neglt fyrir, og þær sem vora heilar, voru svo
svartar af gömlu fiskislori, að þær bám litla
birtu. Böðvar þessi var lengi búinn að vera
verkamaður hjá Wathne og var þar mörg ár
eftir þetta.
Nú þegar mjer fór að birta fyrir augum, sá
jeg þar inni á miðju gólfí mann, beint á móti
hurðinni, sem beygði sig þar yfír trje sem lá
þar. Allt í einu heyrðist okkur við heyra háan
brest, líkt og brothljóð í trje, og Böðvar kemur
hoppandi á annarri löppinni, og hjelt undir
hina með báðum höndum, eins og hann væri
að missa hana af. Við fórum að skellihlæja af
því að okkur sýndist hann hoppa svo skringi-
lega. Þá sáum við það glöggt að þetta var
Böðvar, því hann kom alveg fram að hurð. Nú
stukkum við uppfyrir húsið og ætluðum inn,
en þá var þar allt lokað. Þá mundum við að
það var sunnudagur, og því ekkert unnið þar
þann dag, og þess vegna enginn maður þar.
Þetta gat því ekki hafa verið mennskur maður
því þama var allt harðlokað nema hann hefði
þá verið óvart lokaður inni, en hann mundi þá
hafa látið eitthvað til sín heyra. Svo fómm við
niður fyrir aftur og gægðustum inn en sáum
þá engan. Við ætluðum að láta vita af því,
ef maðurinn væri lokaður inni, en þegar við
sáum hann ekki aftur hættum við, við það og
hugsuðum ekki um það frekar. Svo slæptumst
við inn á Búðareyri og komum í Bakhús til
Böðvars, og hann svaf þá á bekk uppi á lofti
og hafði ekkert út farið.
Nú líður fram yfír miðjan vetur, og ekkert
bar til tíðinda nema að góða tíðin hjelt áfram.
Þá var það einn morgun, er verið var að rjetta
af sig, á húshliðinni á Madsenshúsi, að trjeð
brotnaði og lenti niður á ristina á Böðvari.
Hann meiddist mikið í fætinum, brotnaði
reyndar lítið, en marðist þeim mun meira.
Hann lá svo rúmfastur mikið til það sem eftir
var vetrarins.
Þegar jeg frjetti þetta þá gekk jeg úteftir, af
forvitni til þess að sjá verksummerki. Þar var
nú raunar lítið að sjá nema óhappaspýtan lá
þar enn, í þrennu lagi, hún hafði farið í sundur
í miðjunni og flísast úr henni stór flís um leið.
En þegar jeg gætti betur að, þá sá jeg að þetta
var sama spýtan, sem við sáum Böðvar vera
að bogra við í húsinu, sunnudaginn góða, jeg
þekkti hana vel því jeg skoðaði hana daginn
eftir að við sáum Böðvar þar inni, og sá hana
næstum á hveijum degi eftir það, þangað til
það var tekið til þess ama, því jeg var þama
oft að flækjast, seinnipartinn á daginn þegar
jeg kom úr skólanum.
154