Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2013, Síða 160

Múlaþing
var Siggi ókominn, og jeg gat ekki sagt hvar
hann var, því jeg vissi það ekki, en sagði eins
og var að hann hefði orðið viðskila við mig
í Kompanýinu og ætlað að koma á eftir, en
hann hefði aldrei í búðina komið. Svo íjekk
jeg sneypu fyrir að geta ekki passað hann, og
var svo rekinn til að fara til baka aftur og leita
hans. Jeg fór inn alla Búðareyri og leitaði víða,
en fann ekki Sigga og enginn hafði sjeð hann.
Svo fór jeg heim, þá var komið undir hádegi,
og tók jeg ekki meiri þátt í leitinni. Jeg var
órólegur og leið illa og gat ekkert leikið mjer.
Eftir miðdaginn fór faðir minn að leita og
ijekk nokkra menn með sjer, og eftir því sem
innar dró bættust fleiri og fleiri í leitina, svo
úr þessu varð uppþot mikið, köll og háreysti.
Kerlingamar stönsuðu hingað og þangað til
þess að segja hvur annari frjettimar og ræða
málið frá ýmsum hliðum, og leggja ráðin á
hvemig bezt væri að haga leitinni, því enginn
hafði betra vit á því en þær, en annað gjörðu
þær ekki.
Undir kvöld kom faðir minn með Sigga,
heilann á húfi, og mikið varð jeg feginn þegar
jeg sá föður minn koma með hann innan
götuna, enda er það alls ekki undarlegt, því
mjer þótti vænt um Sigga og við vomm mjög
samrýmdir í æsku.
Faðir minn sagði frá því að fyrstu frjett-
irnar sem hann hefði fengið af Sigga hefði
verið í Framhúsinu, sem er innsta hús á Búðar-
eyri. Jóhanna kona Jóhanns Sigvaldasonar
sem þar bjó þá, hafði sjeð til hans inn götuna.
Hún kallaði til hans, og spurði hvað hann væri
að fara, því henni þótti undarlegt, að hann
skildi vera kominn svona langt frá heimilinu.
En Siggi svaraði: „Jeg er að fara til Sveinka.“
Meira hafði hún ekki af honum að segja, því
Siggi þurfti mikið að flýta sjer, og hljóp og
hljóp, því hann hjelt alltaf að jeg væri rjett á
undan honum, og bjóst auðvitað við því að
ná mjer þá og þegar.
Það sem varð til þess að Siggi fannst var
það, hjónin í Skógargerði á Hjeraði, vom á
leið niður í Seyðisfjarðarkaupstað, og riðu
fram á Sigga á milli Stafanna, sem er langt
fyrir innan Fjarðasel sem var innsti bær í
dalbotninum. Þau spurðu hann hvað hann hjeti
og hvað hann væri að fara. Siggi svaraði: „Jeg
heiti Siggi og er að fara til Sveinka,“ þá spurðu
þau hvar hann ætti heima „I Hlöðunni,“ segir
Siggi. „Að hverjum ertu að leita hjema?“
spurðu þau þá. „Að Sveinka og Wathnebúð-
inni,“ segir Siggi. „Attu heima á Seyðisfirði?“
spurði þá konan. „Nei í Hlöðunni," svarar
Siggi. Svo hjeldu þau áfram, því þau hjeldu
fyrst að þama hlytu að vera einhverjir menn
nærri og að strákurinn hefði bara farið eitt-
hvað frá þeim í bili, og svo líka vegna þess að
þau fengu engan botn í því sem Siggi sagði.
Þegar þau komu niður undir Fjarðasel fór
konan að minnast á drenginn aftur vegna þess
að þá minntist hún þess að Siggi hafði minnst
á Wathnebúðina, og sagði að þetta bam hlyti
að vera að villast, þetta varð til þess að Helgi
reið til baka aftur og sótti drenginn og reiddi
hann út í bæ, og fór strax að lýsa honum
þar, en hann þurfti ekki lengi að lýsa, því
konan hans var búin að því á undan honum
og faðir minn var staddur hjá Fjarðarbrúnni,
því hann hafði heyrt að Helgi væri á leiðinni
með drenginn, og að hann hefði verið kominn
upp undir heiði, og svo var Siggi villtur að
hann ætlaði ekki að þekkja pabba sinn.
Það get jeg sagt að lokum að Sigga var
gætt betur eftir þetta. Sjerstaklega passaði
jeg að fara ekki mikið á undan honum, því
mjer fannst jeg alltaf vera valdur að því að
hann týndist.
Meira af Böðvari
Jeg minntist dálítið á Böðvar í annarri eða
þriðju sögunni, jeg ætla að segja dálítið
meira af honum. Hann var Stefánsson og
var mörg ár verkamaður hjá Wathne, hann
átti heima á Búðareyri í Bláhúsinu, það var
nú reyndar ekki alveg rjett, því húsið er á bak
við Bláhúsið, en áfast við það og var því af
158